Pojednanie z Bogiem w Chrystusie

Sakrament pokuty i pojednania

Chrześcijaństwo zna rożne formy pokutne, które gładzą grzechy. Do najbardziej zalecanych należą: modlitwa, post, jałmużna i inne czyny miłosierdzia. Nie wystarczy jednak zwykłe czynienie pokuty. Grzesznik musi się pojednać nie tylko z Bogiem, ale i Kościołem, który od Chrystusa otrzymał moc odpuszczania grzechów.
Przez pośrednictwo Kościoła i posługę kapłana dokonuje się prawdziwa i pełna pokuta, czyli nawrócenie.
Ma to miejsce w sakramencie pojednania.
Do owocnego przeżycia sakramentu pokuty trzeba dobrze się przygotować poprzez modlitwę i rachunek sumienia, który czynimy w świetle słowa Bożego. Chrześcijanin przystępujący do tego sakramentu musi przede wszystkim całym sercem zwrócić się do Boga. To wewnętrzne nawrócenie musi wyrazić się poprzez żal za grzechy, wyznanie grzechów (spowiedź) i poprzez zadośćuczynienie.
Po spełnieniu tych warunków grzesznik może otrzymać rozgrzeszenie od kapłana Kościoła.
Warto pamiętać:

• do spowiedzi trzeba się przygotować, poprzez czas i spokój, dlatego nie odkładaj spowiedzi na ostatnie dni np. przed świętami,
• z tych samych powodów unikaj spowiadania się w czasie Mszy św.,
• w wypadkach nagłych zawsze można poprosić księdza o udzielenie tego sakramentu,
• spowiedź rozpoczyna się od znaku krzyża i pozdrowienia. Po pozdrowieniu kapłan powinien zachęcić do wyznania grzechów. Penitent powinien powiedzieć, kiedy ostatni raz był u spowiedzi, czy wypełnił pokutę sakramentalną, jeżeli poprzednio zapomniał wyznać jakieś grzechy ciężkie,
  to ewentualnie tutaj jest na to miejsce.
• Warto też podać jakieś ogólne informacje o sobie – wiadomo, że nie chodzi
  o nazwisko, ale na przykład ile mam lat, czy żyję w małżeństwie, czy mam dzieci, kim jestem z zawodu. Jeśli korzystam z pomocy psychiatry lub psychologa, to taka informacja ułatwi spowiednikowi zrozumienie sytuacji.
• Wyznanie grzechów kończy formuła żalu i postanowienia poprawy.
  Obrzędy pokuty proponują kilka wzorcowych formuł, a wśród nich i taką:
  „Boże mój, żałuję, że Ciebie obraziłem swoimi grzechami. Mocno postanawiam więcej nie grzeszyć i unikać okazji do grzechu.
  Przez zasługi męki Jezusa Chrystusa zmiłuj się nade mną”.
• Penitent po wyznaniu grzechów może dodać, że ma jeszcze jakieś pytanie albo problem i prosi o odpowiedź lub oczekuje rady.
• Spowiednik wypowiada słowa pouczenia, które może mieć różną formę,
  na przykład dialogu albo krótkiej nauki zakończonej nałożeniem pokuty.
• Naprawdę warto rozmawiać ze spowiednikiem, da się wtedy sporo wyjaśnić, jest to też okazja, aby wiele zrozumieć.
• Naturalnie pamiętajmy, że jest to dialog w obrębie sakramentu, a nie towarzyska pogawędka; dialog przesycony wiarą i pokorą.
  Przede wszystkim to Chrystus działa swą łaską w tym sakramencie.
• Penitent bezpośrednio przed rozgrzeszeniem lub w jego trakcie wzbudza
  w sobie akt żalu i może wyrazić go, wypowiadając w ciszy odpowiednią formułę, na przykład: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu”.
• Warto przysłuchać się formule rozgrzeszenia – jest bardzo piękna i zawiera głębokie treści teologiczne. Umiejscawia sakrament pokuty w historii zbawienia, która jest dziełem Trójcy Przenajświętszej:

Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć
i zmartwychwstanie swego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła.
I JA ODPUSZCZAM TOBIE GRZECHY W IMIĘ OJCA I SYNA, I DUCHA ŚWIĘTEGO.

• Po rozgrzeszeniu spowiednik wypowiada formułę kończącą spowiedź.
  Do wyboru są trzy formuły.
  Pierwsza, najkrótsza: „Wysławiajmy Pana, bo jest dobry”, na którą penitent odpowiada: „Bo Jego miłosierdzie trwa na wieki”.
  Druga: „Szczęśliwy człowiek, któremu została odpuszczona wina,
  a grzech jego zapomniany. Raduj się i wesel w Panu. Idź w pokoju”.
  Trzecia formuła mówi o zadośćuczynieniu. Brzmi tak: „Męka Jezusa Chrystusa, naszego Pana, wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny i wszystkich Świętych, dobro, które spełnisz, i cierpienie, które zniesiesz, niech będą zadośćuczynieniem za twoje grzechy, wyjednają ci wzrost łaski i nagrodę życia wiecznego. Idź w pokoju”.
• Niektórzy penitenci kończą słowami: „Bogu niech będą dzięki”.
  Liturgia sakramentu się kończy, warto po niej jeszcze przez chwilę w cichej modlitwie uwielbić Boga za Jego wielkie miłosierdzie.

Sobota X tygodnia Okresu Zwykłego

Drugi list do Koryntian 5,14-21. Bracia:
Miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli.
A właśnie za wszystkich umarł Chrystus po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.
Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób.
Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe.
Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił na posługę jednania.
Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania.
Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem.
On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.

Księga Psalmów 103(102),1-2.3-4.8-9.11-12. Błogosław, duszo moja, Pana
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

On odpuszcza wszystkie twoje winy
i uleczy wszystkie choroby,
On twoje życie ratuje od zguby,
obdarza cię łaską i zmiłowaniem.

Miłosierny jest Pan i łaskawy,
nieskory do gniewu i bardzo cierpliwy.
Nie zapamiętuje się w sporze,
nie płonie gniewem na wieki.

Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią,
tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli.
Jak jest odległy wschód od zachodu,
tak daleko odsunął od nas nasze winy.


Ewangelia wg św. Mateusza 5,33-37. Jezus powiedział do swoich uczniów: "Słyszeliście również, że powiedziano przodkom: 'Nie będziesz fałszywie przysięgał, lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi'.
A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie, ani na niebo, bo jest tronem Bożym;
ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla.
Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nie możesz nawet jednego włosa uczynić białym albo czarnym.
Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi".

Komentarz do Ewangelii : Św. Padre Pio z Pietrelciny
"Wasze «tak» niech będzie «tak»" (Jk 5,12)