Sobota XXVII tygodnia Okresu Zwykłego
Księga Joela 4,12-21.
To mówi Pan:
«Niech ockną się i przybędą narody te na Dolinie Joszafat, bo tam zasiądę i będę sądził narody okoliczne.
Zapuśćcie
sierp, bo dojrzało żniwo; pójdźcie i zstąpcie, bo pełna jest tłocznia,
przelewają się kadzie, bo złość ich jest wielka.
Tłumy i tłumy w Dolinie Wyroku znajdować się będą, bo bliski jest dzień Pański w Dolinie Wyroku.
Słońce i księżyc się zaćmią, a gwiazdy światłość swą utracą .
A
Pan zagrzmi z Syjonu i z Jeruzalem głos swój tak podniesie, że
niebiosa i ziemia zadrżą. Ale Pan jest ucieczką swego ludu i ostoją
synów Izraela.
I poznacie, że Ja jestem Pan, Bóg wasz, co mieszkam
na Syjonie, górze mojej świętej; a tak Jeruzalem będzie święte i przez
nie już obcy nie będą przechodzić.
I stanie się owego dnia, że góry
moszczem ociekać będą, a pagórki mlekiem opływać i wszystkie strumienie
judzkie napełnią się wodą, a z domu Pańskiego wypłynie źródło, które
nawodni strumień Szittim.
Egipt będzie wydany na spustoszenie, a
Edom zamieni się w straszną pustynię z powodu nieprawości uczynionych
względem synów judzkich, gdyż krew niewinną przelewali w ich ziemi.
Lecz ziemia Judy na wieki będzie zamieszkana, a Jeruzalem z pokolenia w pokolenie.
Pomszczę ich krew, nie pozostawię bez kary; Pan zamieszka na Syjonie».
Księga Psalmów 97(96),1-2.5-6.11-12.
Pan króluje, wesel się, ziemio,
radujcie się, liczne wyspy!
Obłok i ciemność wokół Niego,
prawo i sprawiedliwość podstawą Jego tronu.
Góry jak wosk topnieją przed obliczem Pana,
przed obliczem władcy całej ziemi.
Jego sprawiedliwość rozgłaszają niebiosa,
a wszystkie ludy widzą Jego chwałę.
Światło wschodzi dla sprawiedliwego
i radość dla ludzi prawego serca.
Radujcie się w Panu, sprawiedliwi,
i sławcie Jego święte imię.
Ewangelia wg św. Łukasza 11,27-28.
Gdy
Jezus mówił do tłumów, jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała do Niego:
«Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś».
Lecz On rzekł: «Owszem, ale przecież błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je».
Komentarz do Ewangelii
OdpowiedzUsuńŚw. Klaudiusz de la Colombiere (1641-1682), jezuita
Rekolekcje z 1674, tydzień czwarty
“Upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu”
Podczas rozważania Miłości Bożej szczególnie dotknął mnie obraz dóbr, które otrzymałem od Boga od samego początku mojego życia aż do dzisiaj. Cóż za dobroć i troska! Jaka Opatrzność dla ciała i dla duszy! Jaka cierpliwość i łagodność! Bóg pozwolił mi przeniknąć i zobaczyć wyraźnie tę prawdę – po pierwsze, że jest On we wszystkich stworzeniach, po drugie, że jest wszystkim co w nich dobre, a po trzecie, że dla nas uczynił to dobro, które od nich otrzymujemy. I dał mi poznać tego Króla chwały i majestatu starającego się pokrzepić nas w naszych nawykach, orzeźwić dzięki powietrzu, żywić mięsem, rozradować muzyką i miłymi rzeczami oraz stworzyć we mnie wszystko, co potrzebne by żyć i działać. Jakiż to cud!
Kimże jestem, o mój Boże, że tak mi nieustannie, z taką gorliwością i troską oraz miłością usługujesz we wszystkim. Tak samo działa Bóg we wszystkich innych stworzeniach, ale wszystko to dla mnie, niczym rządca czujny i gorliwy, który pozwala pracować dla króla we wszystkich zakątkach królestwa. Najbardziej godne podziwu jest to, że Bóg czyni to dla wszystkich ludzi, a mało kto o tym myśli oprócz wybranych i świętych dusz. Trzeba, żebym chociaż ja o tym myślał i był za do wdzięczny.
Wyobrażam sobie, że, tak jak Bóg jest w chwale aż do końca swoich dzieł, czyni wszystko głównie z miłości do tych, który o Nim myślą i którzy podziwiają Jego dobroć, którzy są Mu wdzięczni i korzystają z okazji by Go miłować. Inni otrzymują te same dobra, jakby przez przypadek lub szczęście… Bóg nieustannie daje nam istnienie, życie, czyny wszystkich tych, których stworzył we wszechświecie. To Jego praca wynikająca z Jego natury. Naszą powinno być nieustanne otrzymywanie tego, co ofiarowuje nam ze wszystkich stron i odpowiadanie czynami pełnymi wdzięczności, chwaląc Go i wyznając, że On jest twórcą wszystkich rzeczy. Obiecałem Bogu, że będę to czynić tak jak tylko zdołam.