O niebezpieczeństwach Wschodu, New Age, ezoteryzmu, radiestezji, magnetyzmu, hipnozy

OJCIEC VERLINDE – świadectwo

 

 

 

Opracowanie na podstawie:

świadectwa o. Jacques’a Verlinde’a,

«Pan Bóg mnie ocalił» – nagranie audio (120 min.).

Chciałbym się podzielić moimi doświadczeniami zwią­zanymi z oddawaniem się różnym praktykom Wscho­du, ukazać nie­bez­pie­czeństwa z nimi zwią­za­ne i wskazać drogę wyjścia z nich.
Jestem zakonnikiem o tzw. spóźnionym powo­ła­niu. Wy­cho­wa­łem się w rodzinie chrześcijańskiej. Mia­łem 20 lat, gdy nastą­pi­­ły przemiany roku 1968, bę­dące nie tylko momentem wielkie­go wrzenia kul­tu­ro­wego. Byłem młodym naukowcem i przygoto­wy­­­wałem doktorat z chemii i fizyki. Próbowałem za­stąpić obec­ność Boga w moim sercu przez inne ide­a­ły, takie jak działalność społeczna, ruch studencki itp. Nie potrafiło to jednak wypełnić pu­stki po Bogu. Żaden ideał nie był w stanie zastąpić mi Boga, który bar­dzo mnie fascynował w dzieciństwie – szcze­gól­nie Je­zus Chrystus-Bóg w Eucharystii. Ta pustka do­pro­wadziła mnie do zagubienia się.
Zaczęło się od tego, że któregoś dnia zostałem zaproszony na me­dytację trans­cen­dentalną¹. Doświadczenie to wywarło na mnie bardzo silne wrażenie. Powstało we mnie przekonanie, że dzięki tej technice znowu wkraczam na drogę życia wewnę­trz­nego. Rzuciłem się więc całkowicie – z duszą i ciałem – w wir me­dytacji.
Wkrótce jednak zacząłem odczuwać rozbicie psychiczne. Wszy­scy, którzy praktykowali medytację transcendentalną, wie­dzą, że nie można się jej poświęcić bez odczuwania jej skutków. Znalazłem się w stanie jakby bardzo silnego zamroczenia.
Postanowiłem dotrzeć do guru,² który stał za stosowaną prze­ze mnie techniką. Pojechałem więc do Hiszpanii. Guru bardzo mnie polubił i zajął się mną. Za jego namową skończyłem dok­to­rat i znowu powróciłem do niego. Stałem się jego uczniem, czyli brah­maczarinem, i byłem z nim zawsze i wszędzie. Mogłem spę­dzić z nim długi okres czasu w Himalajach – w miejscu, gdzie on sam nauczył się wszystkich technik. Zapoznałem się z ich fun­da­mentem filozoficznym oraz z kontekstem hinduizmu. Poznałem różne praktyki, nazywane na Zachodzie jogą.³
Zarówno joga jak i inne praktyki wschodnie są czymś bardziej skomplikowanym i złożonym, niż się sądzi w Europie czy USA. Trzeba widzieć ich fundament doktrynalny, a przede wszystkim zdać sobie wyraźnie sprawę z celu, do którego mają dopro­wa­dzić.
Celem wszystkich technik orientalnych jest odnalezienie ab­so­lutu, boskości, doprowadzenie do jedności czyli tzw. fuzji, o któ­rej będzie mowa później. (…) Głosi się panteistyczną⁴ naukę, że wszystko jest Bogiem. Zaciera się granicę między samym Bo­giem a stworzeniem. Tak więc wszystko jest przejawem Boga: roślina, krzesło. Nie można zeń wyjść, gdyż jest to sfera zam­knię­ta. Możliwa jest natomiast swoista ewolucja wewnątrz tego je­s­testwa, w którym tkwimy.
W człowieku sprawa wygląda następująco: również ja jestem bogiem, co mam sobie stopniowo uświadomić. Bóg – według tych poglądów – nie jest osobą, lecz zasadą, mocą, siłą kosmi­cz­ną. I ja muszę zatem przebić się przez złudzenie odrębności mojej osobo­wo­ś­ci i wtopić się w całość otaczającego mnie świata – zespolić się, zjednoczyć z nim. Tak więc ceną – jaką należy zapłacić za do­tarcie do tak rozumianego boga – jest wyrzeczenie się swojej osobowości, swojego „ja” i wtopienie się w „bożą”, otaczającą nas energię.
Trzeba sobie dobrze uświadomić, że u podstaw praktyk orientalnych leży odrzucenie Boga osobowego. Wymieniane w hinduizmie bóstwa – np. triada: Wisznu, Brahma, Sziwa – są w gruncie rzeczy zasadami. Nie ma tu mowy o istotach-osobach. Akcentuje się jedność. Ona jest najważniejsza: stoi ponad wszelkim zróżnicowaniem. (…)
Jak już zaznaczyliśmy, bazą teoretyczną praktyk wschodnich jest panteizm, czyli pogląd, że wszystko jest bezosobowym bogiem. To zaś prowadzi do wyzbycia się własnej osobowości. Jeżeli bowiem bóg ma być jedną całością, muszę się wyzbyć swego wymiaru osobowego, własnej odrębności, inności i wtopić się w energię kosmiczną, która objawia się w wielości otaczających nas bytów.
Wyzbycie się własnej osobowości i wtopienie w energie kosmiczne, czyli fuzja z nimi, jest celem technik orientalnych. Są one zespołem ćwiczeń fizycznych, zmierzających do opanowania energii fizycznej i umysłowej. Techniki te doprowadzają do czegoś w rodzaju utraty świadomości, do wtopienia się w energie kosmiczne, do zespolenia się, fuzji z „całością”. Jest to zatem doświadczenie o charakterze bezosobowym: wtapiam się i gubię w świecie, który nie ma nazwy.
Chodzi jednak nie tylko o zjednoczenie się z otaczającym światem i jego siłami. Trzeba ponadto zespolić się ściśle ze swoim mistrzem, gdyż osobowa relacja między uczniem i nauczycielem również uważana jest za dualizm⁵ domagający się ostatecznego przezwyciężenia. Prawda ostateczna jest ponad relacją osobową.
Widać zatem, że cechą charakterystyczną tego systemu jest depersonalizacja, czyli dążenie do wyzbycia się odmienności, tożsamości – własnej odrębnej osobowości. Bóg nie jest uważany za osobę, a droga do niego prowadzi przez depersonalizację.
Drogi proponowanej przez techniki orientalne nie można pogodzić z drogą dochodzenia do Boga, ukazywaną przez judaizm i chrześcijaństwo. Objawienie Starego i Nowego Testamentu mówi o Bogu, który różni się od otaczającego nas świata, od natury, od kosmosu, o Bogu-Stwórcy tego wszystkiego. Ten właśnie Bóg, różniący się od stworzeń, objawił się nam. Objawienie ukazuje wyraźną różnicę między Bogiem, a stworzeniem, które przez Niego zostało powołane do istnienia. Ten Bóg, który wybrał Abrahama, objawił, że jest Bogiem-Stwórcą. Ukazał również, czym jest stworzenie.
Tak więc w tradycji Izraela – z której wywodzi się chrześcijaństwo – natura Boska nigdy nie była utożsamiana z przyrodą. Takie rozumienie Boga kształtowało sposób odnoszenia się do Niego. Izraelici mogli zawsze zwracać się do Boga w sposób osobowy. My także możemy modlić się do Tego, który jest Osobą i pozwala nam pozostać odrębnymi osobami. Mogę być odmiennym „ja” przed Tym, który jest Boskim „Ty”. Wraz z Nim mogę też działać, tworzyć historię, do czego zresztą On sam mnie wzywa. Osobowy Bóg powołuje mnie do wieczności, która nie będzie miała końca. Jako osoby jesteśmy zatem zapraszani do dialogu miłości z Bogiem osobowym, a nie do jakiegoś doświadczenia pozbawiającego nas osobowości na rzecz zespolenia się, fuzji ze światem.
W historii często pojawiały się panteistyczne poglądy mieszające Boga ze stworzeniem, zatracające granice między Stwórcą a stworzeniem. Często też zamiast Bogu stworzeniu oddawano cześć. Św. Paweł w Liście do Rzymian przestrzega przed niebezpieczeństwem stawiania stworzenia przed Bogiem: «Prawdę Bożą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu oddawali cześć, i służyli jemu zamiast służyć Stwórcy, który jest błogo­sła­wiony na wieki. Amen» (Rz 1,25). Jesteśmy nieraz tak zafascy­no­wani stworzonym światem, że zapominamy o tym, iż jest on je­dy­nie bladym odbiciem piękna i potęgi Stwórcy. (…)
Chciałbym powrócić do mojego świadectwa. Otóż na drogę mi­stykinaturalnej wszedłem w dobrej wierze. Wydawało mi się, że odnajdę Boga przez wyrzeczenie się własnej osobowości. Po­stawa ta – co zauważyłem dopiero później – była jakby cofnię­ciem się do etapu życia płodowego. W ten sposób określa się nie­raz dążenie człowieka, ujawniające się w obliczu życiowych trudności. Wtedy człowiek może przeżywać pragnienie wyrze­czenia się siebie, zejścia z trudnej drogi tworzenia swojej osobo­wo­ści: chce jak gdyby powrócić do stadium życia płodowego. Być może podświadomie pragnie znowu żyć w podobnej jed­ności, jaka w stadium płodowym łączyła go z matką. Na tamtym bowiem etapie życia nie istniały dla człowieka żadne problemy, ponieważ świadomość własnej, odrębnej osobowości nie była je­sz­cze w pełni wykształcona. Człowiek może przeżywać dylemat: albo stawiać czoła w trudnej walce wewnętrznej o swoją osobo­wość, albo – stosując różne techniki orientalne – wyrzec się swego wymiaru osobowego na drodze wtopienia się w energie kosmiczne, na drodze fuzji ze światem.
Niechęć do trudnej walki o budowanie własnej osobowości i szu­kanie ucieczki w fuzję z naturą można częściowo zrozumieć, gdy weźmie się pod uwagę tkwiące w nas następstwa grzechu pierworodnego: nasze zranienie… osłabienie moralne… bez­wład…
Tak więc otwierają się przed nami dwie przeciwstawne drogi duchowe. Pierwsza to droga mistyki naturalnej, w której miesza się Boga z przyrodą, co w konsekwencji prowadzi do duchowej regresji, cofnięcia się, wyzbycia własnej osobowości na rzecz bez­osobowej fuzji z naturą.
Druga droga – chrześcijańska – prowadzi do umacniania swo­jej osoby. Osobowy Bóg obdarzył nas bowiem darem synostwa Bo­żego. Mamy trwać w osobowym kontakcie z Bogiem, naszym Ojcem. Jesteśmy powołani do tego, by wzrastać w naszym dzie­cięctwie Bożym, trwając w jedności nie z naturą, energiami kos­micznymi, lecz z Jezusem Chrystusem, Synem Bożym.
Co do mnie, to – stosując różne techniki – szedłem pierwszą dro­gą: drogą mistyki naturalnej. Osiągnąłem stan moksa⁶ czyli nirwany.⁷ Chciałbym powiedzieć tu coś więcej o technikach opisanych w księgach Wedy. Ich praktykowanie wiąże się z głębokim doświadczeniem subiektywnym. Mają one silny oddźwięk psychosomatyczny. Techniki te mają doprowadzić do fuzji z przyrodą. Wszystkie postawy jogi zmierzają do odblokowania tzw. energii kosmicznej, od której jesteśmy rzekomo uzależnieni, a która ma się znajdować u podstawy krę­go­słupa. Jest to tzw. kundalini.⁸ Energia ta ma wzrastać w ka­nałach energetycznych – ida i pingala⁹ – znajdujących się po obu stronach kręgosłupa i krzyżujących się między sobą. Te dwa ka­nały energetyczne wychodzą przez otwory nosowe. Skrzyżo­wa­nie kanałów energetycznych to tzw. czakry¹⁰. Kiedy odblo­ko­wu­je się stopniowo tę energię przez określone układy ciała, wzrasta ona i otwierają się kolejne czakramy.
Mantry¹¹, czyli formuły powtarzane w pamięci, mają ten sam cel: otworzyć czakry i odblokować energię. Tak więc energia ko­s­miczna ma wzrastać wzdłuż kręgosłupa, dopłynąć przez od­po­wiednie kanały do czakra na szczycie głowy. Gdy energia ta do­ciera do górnego czakra, następuje jakby eksplozja świadomości, czyli tzw. moks samadhi.¹²
Trzy podstawowe aspekty techniki są następujące: 1) ułożenie ciała, tzw. asana, by odblokować energię przez postawę całego cia­ła; 2) tzw. pranayama¹³, będąca kanalizowaniem oddechu przez jego kontrolowanie, i 3) mantra, należąca do techniki typu umysłowego, mającej również na celu odblokowanie energii.
Warto zwrócić uwagę na fakt, że w tej technice umysłowej chodzi o ćwiczenie autohipnozy rozumu. W tym celu powtarza się mechanicznie mantrę, która staje się coraz dłuższa. Rozum jest całkowicie pochłonięty tym ćwiczeniem, koncentruje się na nim, co – jak to ktoś dobrze określił – powoduje „trzask”. Następuje zbyt wielkie napięcie umysłu, nie wytrzymuje on tego i przestaje działać. Pojawia się wówczas coś w rodzaju pustki. I tak wszystkie stosowane ćwiczenia doprowadzają do doświad­czenia zjednoczenia, zwanego nirwaną: następuje utrata świa­do­mości osobowej i fuzja z wszystkim, co nas otacza. Towarzyszą te­mu takie stany fizyczne jak obniżenie tętna i zwolnienie od­de­chu. Bardzo mocno obniża się przemiana materii. Jest to zatem stan daleki od jakiejkolwiek naturalności. Nosi on nazwę sa­ma­d­hi.¹⁴ (…)
Gdy traci się świadomość osobową, znikają ze świadomości oczywiście i problemy. Dlatego właśnie stany te są kuszące. Z po­dobnych zresztą powodów ludzie sięgają po narkotyki, alko­hol. Chodzi po prostu o zapomnienie o swoich problemach, o wyparcie ze świadomości wszystkich spraw osobistych.
Tak więc oddałem się technikom i ćwiczeniom bez reszty. Dzięki temu znalazłem się w Indiach, w miejscu, dokąd niewielu Europejczyków w ogóle dociera. Przeszedłem bardzo intensywną praktykę i zdobyłem różne doświadczenia. Mogłem też przeżyć i zobaczyć, dokąd naprawdę prowadzą praktyki jogi – przedstawiane ludziom Zachodu jako zupełnie niegroźne.
Po przebyciu etapów wstępnych wszedłem w okultyzm.¹⁵ Znalazłem się w tym bardzo szybko. Czakras zostały już otwarte, byłem przygotowany przez praktyki orientalne. Przyswajałem wszystko niezwykle szybko. Pozwoliło mi to dotrzeć bardzo daleko.
Doświadczenia te miały przynieść mi wyzwolenie, tymczasem rodziły we mnie pewien niedosyt. W całym tym zamieszaniu nie znika bowiem z ludzkiego serca pragnienie miłości. Jeżeli człowiek łączy się ze wszystkim, miłość nie może zaistnieć. Ona nie może być przeżywana w całkowitej samotności. By kochać, muszą być dwie osoby. Miłość jest czymś międzyosobowym – podczas gdy nirwana, moksa i samadhi są doświadczeniami całkowitej samotności. Serce ludzkie jest stworzone do miłości, Bóg powołał nas do miłości.
Pośród tych wszystkich doświadczeń coś mnie niepokoiło i krzyczało w stronę tego TY, tak bardzo upragnionego. Myślę, że w sercu tego niezaspokojenia czekał na mnie Pan. Przybył On, by mnie uchwycić poprzez okoliczność zupełnie przypadkową. Otóż w otoczeniu guru znajdowały się osoby, których stan zdro­wia był bardzo zły – chociaż w reklamach omawianych technik podkreśla się ich niezwykle korzystny wpływ na zdrowie. Tak naprawdę to polepszenie zdrowia jest tylko pozorne. Na dłuższą bowiem metę przemiany energetyczne w komórkach, cała prze­miana materii przechodzi ogromne zaburzenia z powodu działań przeciwnych naturze. Zmiany w przemianie materii nie ułatwiają życia fizjologicznego, a utrata świadomości osobowej w niczym nie pomagają stronie psychicznej. Z czasem następuje zatem za­łamanie psychosomatyczne.
Utrata osobowości zaczyna się wpisywać w codzienność. To pozbawianie siebie osobowości jest uważane w tradycji hin­duiz­mu za zupełnie zrozumiałe – za coś pozytywnego. Naprawdę je­d­nak prowadzi ono do niszczenia możliwości psychicznych i od­bija się na całym układzie psychosomatycznym.
Tak więc guru wezwał lekarzy, aby zbadali ludzi z jego oto­czenia. Jedna z osób, którą wezwał, była chrześcijanką i wspo­m­niała mi o Jezusie. Brzmienie Jego imienia przywróciło mi całą świadomość chrześcijańską. Przypomniało mi o Bogu oso­bo­wym, który nie jest jakąś zasadą, mocą kosmiczną, lecz pełnym miłości i do miłości wzywającym mnie TY.
Było to zdarzenie decydujące dla mego życia. Zupełnie nie­spodziewanie wszedłem na drogę, na której znajdował się Jezus. Ukazywał mi się jako TY o wymiarze Boskim, albo raczej jako JA o wymiarze Boskim, które wzywało mnie osobiście, które mnie wołało i czekało, które przyszło do mnie mówiąc: „Jak długo jeszcze każesz mi czekać?” Przyszedł do mnie Pan. To nie ja znalazłem Boga, lecz On sam do mnie przyszedł.
Rozpoczęła się droga nawrócenia. Zrozumiałem, że muszę odwrócić się od fascynacji naturą i zwrócić się w stronę Stwórcy. Zrozumiałem podaną przez św. Tomasza definicję grze­chu: aversio a Deo et conversio ad naturam, czyli od­wró­ce­nie się od Boga i zwrócenie się ku stworzeniom. Nie chodzi o­czywiście o całkowite odwrócenie się od przyrody, lecz o to, by nie widzieć w niej bożka.
Nie chcę tu oceniać osób wyznających hinduizm. Niektórzy twierdzą, że Hindus – który urodził się w tej kulturze, który żyje uczciwie i szuka Boga przez swoje życie, który robi wszystko, by spotkać się z Nim – znajdzie Go w samym sercu swej religii. Być może. Inaczej jest jednak z nami, ludźmi, którym dane było spotkać się z Bogiem żywym, z Bogiem powołującym nas do jedności z Nim…
Z czasem zaczynałem coraz lepiej rozumieć, że droga, którą obrałem, była cofnięciem się: cofnąłem się bowiem jakby do eta­pu poprzedzającego objawienie się Boga. Sam chciałem się wy­zwolić, znaleźć wielkość, moc, siłę. Teraz trzeba było dokonać zwrotu i spotkać się z Bogiem żywym. Trzeba było porzucić fas­cynację i ubóstwianie przyrody, by odnaleźć Boga osobowego, który zapraszał mnie do uświęcania życia, do porzucenia zwod­niczych praktyk, do kroczenia drogą, którą On sam pragnął mnie prowadzić, szanując całkowicie moją wolność. Bóg wzywał mnie, bym szedł drogą mojego prawdziwego wzrostu i rozwoju.
Musiałem ponownie wszystko opuścić i iść, krok po kroku, śla­dami Chrystusa. Ponieważ posiadałem jedynie walizeczkę, szyb­ko opuściłem swego guru – cichaczem, nie podając miejsca mego pobytu. Odszedłem, by szukać Boga na nowej drodze, któ­ra się przede mną otworzyła. Zrozumiałem w swym sercu, że cho­dzi o uczciwość, o szczere, gruntowne poszukiwanie Tego, który pierwszy mnie poruszył.
Kiedy wcześniej opuszczałem wszystko, idąc za swym guru, wydawało mi się, że idę odkrywać Boga. Teraz chciałem być wier­ny temu właśnie wyborowi. Wiedziałem, że trzeba mi wszy­st­ko opuścić po raz wtóry i pójść za Tym, który ponownie „wtar­gnął” w moje życie. Był to Pan Jezus.
Zabrakło mi jednak pokory. Zamiast zacząć wsłuchiwać się w nauczanie Chrystusa i uznać, że muszę sobie jeszcze wszystko przyswoić, zamiast otworzyć się w pełni na działanie i kiero­w­nictwo Ducha Świętego, wybrałem własną aktywność. Zamiast pozwolić się objąć przez miłosierdzie Boże i dać się pouczyć, wo­lałem od razu działać. Wpadłem więc, jak uprzednio, w rów­nie niebezpieczne sidła. O co mi chodzi? O drogę ogromnie nie­bezpieczną, na którą – podobnie jak ja – wkroczyło wielu mło­dych ludzi.
Otóż powracając ze Wschodu, czułem różnego rodzaju wi­bra­cje. Słowo to jest obecnie bardzo modne, gdyż weszło w użycie dzięki New Age¹⁶ i stanowi jakby syntezę wszystkich do­świad­czeń orientalnych. Tak więc powróciłem z całą nadwrażliwością spowodowaną otwarciem się czakras. Stopniowo zacząłem się więc stawać medium – tak to ostatecznie trzeba nazwać. Otwar­cie czakra powoduje, że stajemy się bardzo wrażliwi na siły przy­rody i energię kosmiczną – stajemy się medium.
Pewien radiesteta, którego spotkałem, odkrył – ku memu wiel­kiemu zaskoczeniu – że jestem niezwykle uzdolniony. Mówi mi: „Ma pan niebywały dar. Trzeba go więc natychmiast wy­ko­rzy­stać i służyć nim bliźnim.” Spróbowałem. Rzeczywiście, wszy­s­t­ko wychodziło. Diagnozy lekarskie stawiałem bez trudu i powoli zdawałem sobie sprawę, że nie tylko posiadam dar radiestezji, ale że potrafię też magnetyzować, czyli uzdrawiać przez nakła­da­nie rąk. Ponownie usłyszałem: „Trzeba i ten dar oddać na służbę bliźnim.”
Tak więc w najlepszej wierze zacząłem praktykować radie­ste­zję i magnetyzm. O mojej dobrej wierze może świadczyć fakt, że w czasie moich praktyk modliłem się. Starałem się połączyć z tymi właśnie praktykami nowy, odkryty, chrześcijański wymiar mo­jego życia.
Praktyki te jednak w rzeczywistości nie są niczym innym jak okultyzmem. Muszę tu uściślić to pojęcie. Okultyzm to nauki, a ściślej – cały zestaw różnych dyscyplin, technik usiłujących ma­nipulować tymi energiami naturalnymi, które do tej pory są nie­uchwytne dla nauk ścisłych, takich jak fizyka, biologia i chemia. Chodzi zatem o manipulowanie energiami przyrody. Techniki te i nauki nazywa się potocznie okultystycznymi, czyli wiedzą ta­jemną, ponieważ energie przyrody, które usiłują wykorzystać, nie są dostępne dla pomiarów naukowych.
Jeśli chodzi o radiestezję, to opiera się ona na wrażliwości ty­pu mediumicznego, nastawionej na pewne energie naturalne, pro­mieniowane przez różne osoby, rośliny. Magnetyzm natomiast jest próbą skierowania energii wydobywającej się z naszego ciała w stronę osoby, którą rzekomo mamy wyleczyć.
Może to wielu zaskoczyć, lecz radiestezję i magnetyzm należy zaliczyć do praktyk okultystycznych, albo – inaczej rzecz uj­mu­jąc – do białej magii. Niektórych może to nawet przerażać, gdyż dziś wielu chrześcijan praktykuje radiestezję i magnetyzm w takiej samej dobrej wierze, w jakiej i ja je praktykowałem. O­so­bom tym będzie z pewnością bardzo przykro, gdy usłyszą to, co powiedziałem: chodzi o białą magię! Wyjaśni to dalsza część mo­jego świadectwa.
Otóż praktykowałem w dalszym ciągu, pełen dobrej woli, ma­g­netyzm i radiestezję. Nie wiedziałem wówczas, że jest to zdol­ność wykraczająca poza zwykłe siły natury (…). Umiejętność ta rozwinęła się, a właściwie rozwinąłem ją sam poprzez wcześ­niejsze praktykowanie jogi. Byłem medium dla energii kosmi­cz­nej. Praktykowałem to przez pewien okres i poprzez ćwiczenie rozwinąłem swe umiejętności.
Po pewnym czasie zdałem sobie sprawę, że mogłem stawiać diagnozy lekarskie bez wahadełka, posługując się zdolnością ja­sno­widzenia. Umiejętność ta jest bardzo dobrze znana na Wscho­dzie. Stanowi część tzw. sidi czyli mocy, władzy, która pojawia się zupełnie naturalnie i objawia się powoli, gdy tylko otwierają się tzw. czakra i człowiek zaczyna wchodzić na drogę fuzji i stapiania się z energiami kosmicznymi. Stajecie się wtedy coraz bardziej medium, kanałem, instrumentem tych energii. Macie tzw. sidi, a więc posiadacie moc, różne władze. (…)
Rozwinąłem zatem w sobie te moce, zdolność jasnowidzenia i wiele innych. Wszystkie one rozwinęły się nader szybko. Zas­koczyło mnie to. Muszę przyznać, że nie rozumiałem, jak mog­łem zostać wybrańcem dla tak wielkich darów. Uważałem je bo­wiem za dary Boże, a przecież nie byłem ani trochę świętszy od innych. Biorąc pod uwagę swoje życie, nie widziałem powodów, by posiadać podobne dary!
Ten niesłychanie szybki wzrost różnych nadzwyczajnych umiejętności za­czynał mnie jednak nie tylko zastanawiać, ale i niepokoić. Zaczęło mi się to wydawać za łatwe. Drugą sprawą, która mnie zaniepokoiła, było to, że im bardziej wzrastały moje umiejętności, tym więcej zaczynałem obserwo­wać dziwnych rze­czy, które dziś w USA zwie się channelingiem.¹⁷ Nie jest to jednak w zasadzie nic nowego, jak tylko zwykły spirytyzm.¹⁸
Stając się medium, zdałem sobie sprawę, że otwieram się na jakieś istoty. Nie chcę ich nazywać duchami, wolę stosować ok­re­ślenie: istoty. Otóż istoty te – aby się móc objawić – po­słu­gi­wały się najpierw moją psychiką, a dochodziło nawet do tego, że jeżeli im pozwalałem, to i moim głosem, a więc całym moim ciałem.
Było to, rzecz jasna, niepokojące. Przynajmniej mnie to zanie­pokoiło. Gdy jednak patrzy się na New Age i wiele innych ru­chów, obserwuje się u ludzi – zamiast niepokoju! – poszu­ki­wa­nie tego typu doświadczeń. Najczęstszym doświadczeniem jest tzw. channe­ling. Nazwa ta doskonale określa, w czym rzecz. Otóż angielskie słowo channel znaczy kanał. My zatem, jako me­dium, możemy stać się takim kanałem dla różnych istot. W channelingu chodzi o kontaktowanie się – poprzez ludzki kanał – z pewnymi istotami, które nie zawsze chcą ujawniać, kim są. Sta­jemy się zatem kanałem dla bytu, który jest niczym innym, jak istotą duchową odpowiadającą np. na nasze pytania. Daje ona o sobie znać, używając różnych środków i sposobów, co właśnie zaczęło mnie niepokoić. Kim są te duchowe istoty przekonało mnie pewne doświadczenie. Podzielę się nim z wami, choć po­wracanie do niego nie jest dla mnie przyjemne.
Miało to miejsce w trakcie Mszy św. Uczestniczyłem w niej w tamtym okresie codziennie. W chwili podniesienia – ku memu największemu zaskoczeniu i zmieszaniu – stwierdziłem, że poja­wia­ją się we mnie liczne myśli bluźniercze, odnoszące się do Je­zusa obecnego w Eucharystii. Zaniepokojony i całkowicie zbul­wer­sowany poszedłem po Mszy św. do zakrystii, by powiedzieć o tym kapłanowi. Mówię mu, że dzieje się ze mną coś dziwnego, i opowiadam całe wydarzenie. Na to kapłan odpowiada mi z ca­łym spokojem: „Bynajmniej mnie to nie dziwi”. – „Jak to nie dzi­wi?! Dobre sobie.” – „Jestem diecezjalnym egzorcystą. Spotkaj­my się ponownie. Przeanalizujemy wszystko i zobaczymy w czym rzecz.”
Zrobiliśmy to. Zaproponował mi wówczas przeprowadzenie eg­zorcyzmu, co okazało się absolutnie konieczne. Był to dla mnie etap bolesny, głęboko upokarzający, za który jednak wiel­bię obecnie Pana. Przeprowadzanie egzorcyzmów było czasem głębokiego rozeznania. Wtedy Bóg pozwolił mi właściwie ocenić oddziaływanie wszystkich praktyk, którym do tej pory oddawa­łem się w dobrej wierze.
Dopiero wtedy uświadomiłem sobie, jak bardzo – pomimo mej szczerej wiary – byłem osaczony. Owe istoty bowiem sto­p­niowo zaczynały się ujawniać. Nie dokonało się to jednak nagle, lecz stopniowo, z dnia na dzień. W miarę jak współpracuje się z tymi istotami, jak doskonalimy swoje zdolności mediumiczne, po­suwają się one coraz dalej. Te byty duchowe coraz mocniej ujawniają swoją obecność. Trzeba było jednak zdecydowanej konfrontacji z Eucharystią, by odsłoniły one swoje prawdziwe ob­licze, by ujawniły swój sprzeciw wobec światłości Chrystusa.
Stałem się świadkiem bitwy między siłami światłości i ciem­ności, gdyż podczas sprawowania egzorcyzmów ja sam byłem miejscem tej walki. Zobaczyłem też spustoszenie, jakie uczyniło we mnie to, że byłem medium. Od tej chwili mogłem właściwie ocenić swoje doświadczenia i pragnę się tym z wami podzielić. Nie chcę osądzać innych osób, bo przecież sam wybrałem tę drogę. Moje doświadczenia ujawniły mi – co muszę uznać – zbyt małą wiarę.
Trzeba stwierdzić, że jest coś pociągającego w stopniowym po­siadaniu niezwykłej mocy: najpierw mocy nad siłami przy­rody, a potem nad bliźnimi. To wszystko jednak – głęboko o­sa­dzone w człowieku – trwa w nim niczym rana. Nie jest to bo­wiem nic innego, jak tylko żądza władzy – zwykła pycha. Nie przypadkowo jest ona pierwszym grzechem głównym.
Ale wracając do moich doświadczeń… Jest niewątpliwie coś fascynującego we wspomnianych już wcześniej mocach sidi. Jeżeli jednak potrafię – nawet w dobrej wierze – uzdrawiać przez pe­wne układy magnetyczne i wpływać na innych poprzez kon­cen­trację umysłu, nie potrafię się pozbyć uczucia, że posiadam władzę nad bliźnim. I to fascynuje! Czy zraniony przez grzech człowiek – któ­rym jestem podobnie jak wszyscy inni – może tak naprawdę oprzeć się tej pokusie?
Mam wrażenie, że celem wspomnianych sposobów postę­po­wa­nia – w tym co nazywa się New Age – jest posiadanie władzy. We wszystkim słyszę słowa węża z trzeciego rozdziału Księgi Rodzaju, wypowiedziane do kobiety: „Będziecie jak Bóg”. Pycha wielkości i władzy jest chyba najpotężniejszą pokusą, popy­cha­jącą do posiadania tzw. sidi. Jest to najpotężniejsza pokusa, gdyż rozlewa się na sferę psychiczną, fizyczną i posługuje się białą magią.
Wspomniane praktyki podważają i w szczególny sposób narażają na niebezpieczeństwo cały duchowy wymiar naszego bytu. Atakują go w jego najistotniejszej sferze, gdyż niszczą właściwe odniesienie do Boga. Czyż – szukając o własnych siłach mocy, władzy i wielkości – jestem jeszcze jednym z tych ewangelicznych ubogich, umiłowanych przez Boga, którzy żyją duchem błogosławieństw i do których należy królestwo nie­bie­s­kie (por. Mt 5,3)? Czy mogę należeć do królestwa maluczkich i równocześnie dawać odczuć swą władzę nad bliźnim – fizyczną, duchową czy nawet władzę uzdrawiania?
Nie powiedziałem jeszcze, że wspominane przeze mnie wy­darzenia miały miejsce przed około dwudziestu laty. Dotąd nie dawałem o tym świadectwa. Dopiero teraz mówię o wszystkim. Jest tak dlatego, że potrzeba mi było dziesięciu lat na wew­nę­trzne uzdrowienie. Były to najpierw egzorcyzmy, a potem długa droga wyzwalania, zrywania więzów łączących z wszystkimi wy­darzeniami z przeszłości i osobowościami guru. Jest to bo­wiem swoisty świat, pełen różnego rodzaju oddziaływań, władzy i mocy. Byłem powiązany ze szkołami ezoterycznymi¹⁹ i okul­tyzmem. Potrzeba mi więc było długich lat uzdrawiania wewnę­trznego. Nie wychodzi się z tego rodzaju doświadczeń bez szwanku. Psychicznie jest się rozbitym.
Ktoś – kto mnie poznał w chwili gdy wychodziłem z tego wszystkiego – powiedział mi po kilku latach: „Doznałeś cudow­nego uzdrowienia!” Na to odpowiedziałem mu: „Zdaję sobie z tego sprawę.” Naprawdę wierzę, że zostałem cudownie uzdro­wio­ny przez Pana. Wielu wątpi, czy w ogóle można całkowicie wyjść z tak dalece posuniętych doświadczeń fuzjonalnych Wscho­du, pozbawiających osobowości. Pan jednak jest większy od wszelkich naszych błędów i ran. Ponieważ On jest naszym Stwórcą, dlatego Jego „odtwórcze” miłosierdzie może wszystko odbudować. Muszę uznać, że jest to wielkim szczęściem móc do­świadczyć miłosierdzia Bożego. Gdy po zaprzestaniu tych wszystkich praktyk wstąpiłem do seminarium, przełożeni powa­ż­nie wątpili w moją zdolność życia w seminarium. W chwili mo­ich święceń kapłańskich powiedzieli: „To naprawdę cud!”
Czekałem więc zanim zacząłem dawać świadectwo. Przez pierwsze lata powstrzymywałem się, ponieważ pragnąłem, aby Pan dokonał najpierw wewnętrznego uzdrowienia. Potem cze­ka­łem, gdyż wydawało mi się, że Pan chce, abym zdobył większy dystans wobec moich doświadczeń. Czekałem jeszcze, by po­zwolić Mu działać w okresie właściwego odczytywania mego do­świadczenia.
Kiedy w pierwszych latach chciałem odczytywać swe bardzo intensywne przeżycia, pojawiał się we mnie głęboki niepokój. Pomogły mi moje studia. W ciągu dziesięciu lat, dzięki studiom filozoficznym i teologicznym, mogłem dogłębnie przemyśleć mo­je doświadczenia ze Wschodu. Pojąłem ich powiązanie z pan­teiz­mem, będącym ich teoretycznym fundamentem. Uchwyciłem też ich oddziaływanie na człowieka. Mogłem także lepiej zrozu­mieć plan Boga wobec człowieka, ukazany w Piśmie Świętym.
Dwa lata temu mój ojciec duchowny poprosił mnie o dawanie świadectwa. Długi czas przygotowania do dzielenia się moim do­świadczeniem był potrzebny, gdyż nie można z miesiąca na mie­siąc przejść od jednej formy życia do drugiej. Bo przecież, choć trwałem już w wierze chrześcijańskiej, próbowałem trochę spi­ry­tyzmu, okultyzmu… Tego nie da się pogodzić! Pozostawione śla­dy są przeraźliwie głębokie.
To prawda, że jesteśmy otoczeni energiami tego świata, ale nie żyjemy tu po to, by dać się w nie wtopić, by pozwolić na fu­zję z nimi. Gdybyśmy to uczynili, zagubilibyśmy naszą odręb­ność, stalibyśmy się tylko częścią przyrody!
Tkwimy wprawdzie w sercu natury, ale mamy się zwrócić w stronę łaski, w stronę tego co nadprzyrodzone. Trzeba nam przy­jąć Ducha Świętego, który jest Osobą. Od tego przyjęcia zależy nasze uświęcenie. Tylko Bóg jest święty. On nas uświęca i prze­bóstwia. Tylko taka jest więc droga naszego uświęcenia i prze­bós­­twienia. Pozwalając na nasze przebóstwienie przemieniamy się i umożliwiamy przebóstwienie świata.
Mam nadzieję, że wyrażam się jasno. Nie możemy się roz­pły­nąć w energiach ani w przyrodzie. Jesteśmy bowiem prorokami, którzy potrafią zrozumieć wszechświat. Jesteśmy królami, po­wołanymi do tego, by czynić sobie ten świat poddanym. Jes­teś­my kapłanami wezwanymi, by ofiarować świat Bogu. Nie jes­teśmy powołani do tego, by stapiać się ze światem, lecz by go przemieniać.
Przez chrzest uczestniczymy wszyscy w tzw. powszechnym kapłaństwie Chrystusa. Polega ono na modlitwie, składaniu Bogu ofiar, na uświęcaniu świata – a więc na całkowicie wolnej słu­ż­bie, na osobowym bycie i świadomości, że jesteśmy sługami Bożymi. Możemy to osiągnąć jedynie przez przyjęcie Ducha Świętego, a nie przez fuzję ze światem.
Tak więc nie można pogodzić ze sobą tych dwóch dróg: chrze­ścijańskiej i mistyki naturalnej. W mistyce naturalnej i we wszystkich technikach umożliwiających zdobycie mocy i władzy dąży się do wtopienia w przyrodę. Szuka się zapanowania nad energiami w niej zawartymi. Dokonuje się to jednak za cenę po­rzucenia naszej prawdziwej misji otrzymanej od Boga, naszego Stwórcy. Stajemy się jakby uczniami czarnoksiężnika, których fascynuje moc, jaką można osiągnąć panując nad siłami przy­rody. Jednak tylko Bóg jeden wie, czy faktycznie możemy nad nimi zapanować.
Jednym z sidi, czyli mocy – które usiłuje się posiąść na Wscho­dzie – jest lewitacja.²⁰ Istnieją techniki kanalizujące energię kosmiczną, tzw. kundalini, które pozwalają nam lewi­tować i zdobyć wiele wręcz fantastycznych uzdolnień. Gdy tylko opanuje się te energie, można mieć nieprawdopodobną władzę. Rodzi się więc ogromna fascynacja tym wszystkim. Za jaką cenę jednak zdobywa się tę moc!
Droga chrześcijaństwa nie jest drogą zdobywania władzy i pa­nowania, lecz drogą służby. Mamy stawać się sługami Ducha Świętego i planu Boga wobec ludzkości, wobec naszych braci. Droga okultyzmu i mistyki przyrody nosi w sobie ryzyko szu­ka­nia panowania i władzy.
Przez cztery lata praktykowałem mistykęnaturalną. Od­da­wałem się jej bez reszty. Przeszedłem przez medytację trans­cendentalną, oddałem się następnie innym praktykom, może jeszcze bardziej złożonym, formom jogi. Przez cztery lata! Nie przebywałem cały czas w Himalajach. Byłem jednak cztery razy tam na górze, w aszramach. Ćwiczenia trwały cały czas, odbywałem długie medytacje. Przez całe tygodnie prawie 24 godzin na dobę bez snu, w ciągłej medytacji, i tylko minimum jedzenia, tyle by móc przeżyć! Tylko to jedno się liczyło.
Jeśli chodzi o praktyki okultystyczne, to trwały trzy lata. Po­tem zgodziłem się na odprawienie egzorcyzmów i nastąpiła długa droga wyzwalania. Trzeba było zerwać więzy, jakie po­wstały na kanwie tych wszystkich doświadczeń wschodnich, po­wiązań z guru… Mógłbym godzinami opowiadać o tych tajem­niczych więzach, o nocnych odwiedzinach istot, które tam spot­kałem. Jest to bardzo swoisty świat mocy i władców. Istnieją też więzy ze szkołami ezoterycznymi, z okultyzmem… Trzeba więc było wielu lat duchowego uzdrawiania.
Muszę tu powtórzyć i podkreślić: nie wychodzi się z tych doświadczeń bez uszczerbku, bez głębokich śladów. Nie wysze­d­łem więc z tego w ciągu miesiąca i nie przeszedłem szybko od poprzedniej formy życia do nowej. Nie da się tego zrobić. Nie mo­żna popraktykować niewinnie „trochę wschodu”, trochę okultyzmu, a potem powrócić do domu. To niemożliwe. Piętno, które pozostaje, jest bardzo głębokie.
Codzień jestem przy Panu zapewne tylko dlatego, że dał mi tak bardzo wiele i teraz posyła do mnie wielu młodych, pora­nio­nych, którzy potrzebują długiej drogi wyzwolenia duchowego, uzdrowienia wewnętrznego, by powoli wyrwać się ze swego u­za­leżnienia.
Co do mistyki naturalnej to uzależnienie jest oczywiste. Uza­leżnienie jednak rodzi się również z praktyk okultystycznych, co pragnę mocno podkreślić. Uzależnienia te przypominają znie­wo­lenie przez narkotyki. Wspieram obecnie duchowo pewną osobę, której nieprawdopodobnie trudno wyrwać się z tych praktyk. Trzeba się z nią modlić. Tu widać, jak nasza wolność jest osłabiona, ograniczona. (…)
Wspomniane praktyki nie mają nic wspólnego ze wzrostem osobowym. Jesteśmy po prostu uzależnieni od jednostek, które trzymają nas na swój sposób w niewoli. Kto praktykuje trochę jogi, bawi się w spirytyzm, okultyzm albo usiłuje zakosztować od­robinę ezoteryzmu i przechodzi kilka inicjacji – ten przy­po­mina człowieka zażywającego arszenik. Czy zdaje sobie z tego spra­wę, czy też nie – wchłania arszenik, truciznę, kroplę po kropli.
Dlatego z naciskiem zwracam uwagę, aby odpowiednio wcze­śnie ostrzegać, że wszelkie ćwiczenia jogi – jakkolwiek nie­winnie by wyglądały – mają na celu jedno i tylko jedno: odblo­kować kundalini, aby zaczęło „iść w górę”. Rozmawiając o tym z pewnym guru w Indiach, zapytałem go: „Co sądzicie o jodze prak­tykowanej na Zachodzie, niby w celu odprężenia się?” Za­czął się śmiać i powiedział: „Niech ćwiczą. Kundalini odblo­kuje się, nawet gdyby wszystko robili tylko dla zrelaksowania się.” W jego przekonaniu odblokowanie się kundalini uchodzi oczy­wiś­cie za coś dobrego. Skutek więc pojawi się. Będzie trwały. Może podejście będzie dłuższe, ale skutek pozostanie.
Nie zapominajmy też, że mantry hinduskie – podawane w ry­tuałach inicjacyjnych – są imionami bóstw. Niektórzy twierdzą, że można bez obawy praktykować tę czy inną medytację nie­chrześcijańską. To niemożliwe. Bowiem w czasie rytuału ini­cja­cyj­nego otrzymuje się imię bóstwa hinduskiego i trzeba je pow­tarzać bez przerwy. Wspomniałem już, że mantry te stopniowo się wydłużają. W tłumaczeniu z sanskrytu brzmią one mniej więcej tak: „składam cześć i oddaję hołd bóstwu o takim a takim imieniu”. Jakże więc chrześcijanin – uznający Jezusa i adorujący Go – może w swej medytacji wielokrotnie powtarzać mechanicz­nie mantry na cześć jakiegoś bóstwa!
Niektórzy twierdzą, że jest to dobre wprowadzenie do mod­lit­wy chrześcijańskiej. Jakże może nim być ciągłe składanie hołdu jakiemuś bożkowi! Nawet jeśli praktykuje się to nieświadomie, jest to najzwyklejsze bałwochwalstwo.
W czasie ceremonii inicjacyjnej składa się w ofierze różne przedmioty, takie jak ryż, kadzidło, owoce itp. Mają one głęboką wymowę symboliczną. Za ich pośrednictwem oddaję się we wła­danie i wiążę się z bożkami, które adoruję. W czasie jednej z ce­re­monii inicjacyjnych, którą przeszedłem, było mi dane doświad­czyć tego niemal fizycznie. Otóż jedna z osób została zagarnięta, uchwycona fizycznie przez istotę, która jakby wyszła ze znaj­dującego się tam obrazu. Osoba ta odczuła „wzięcie ją w posia­danie” przez ową istotę. Istota ta popchnęła ją, rzuciła na ziemię, weszła w nią i wzięła w posiadanie dlatego tylko, że osoba ta na to zezwoliła.
Chciałbym więc ostrzec przed opiniami, według których może is­tnieć chrześcijańska joga, mantra itp. Powiecie mi może, że jes­tem zbyt ciasny. Wybaczcie, ale z racji własnego doświad­czenia nie mogę mówić inaczej. Jedyną stroną pozytywną moich przeżyć było to, że pozwoliły mi w końcu wszystko lepiej zro­zumieć.
Gdy zaczniecie uprawiać jogę – chociażby w najlepszej wie­rze, w nieświadomości co do jej oddziaływania – skutki i tak bę­dą się powoli ujawniać. Nie wierzę, że można się otworzyć i prak­tykować różne techniki – prowadzące do fuzji, powodujące, iż człowiek staje się medium dla energii kosmicznych – i nie dać się zniszczyć. Nie wierzę, że można to praktykować bezkarnie. Techniki te – stosowane w małych czy w dużych dawkach – zostawią po sobie ślady. To mogę wam zagwarantować. Spowo­dują, że staniecie się medium. Kto zaś stanie się medium, ten w następstwie – wcześniej czy później – zostanie nawiedzony przez istoty, które lepiej pozostawić za drzwiami, z którymi le­piej się nie zadawać.
Oto istota mego ostrzeżenia. Może wydaje się ono zbyt su­ro­we, ma jednak niestety swoje uzasadnienie. Sprawdza się to co­dziennie w mojej praktyce duszpasterskiej i w udzielaniu pomo­cy, szczególnie młodym, którzy są niezwykle podatni na tego ty­pu wpływy. Podatność ta jest dziś wynikiem zbanalizowania prak­tyk okultystycznych i inicjacyjnych. To banalizowanie – spo­wo­dowane zwłaszcza przez wspomniany już New Age – jest niezwykle groźne. Rozważmy zatem ten problem jeszcze głębiej.
Otóż pewnego dnia przed laty udałem się do jednej ze szkół ezoterycznych. Jej uczestnicy byli bardzo zdumieni, że do nich dotarłem. Zwierzyli mi się, że przygotowują się do rozpoczęcia działania o zasięgu światowym. Wywarło to na mnie ogromne wrażenie. Cóż za ambicje! – pomyślałem sobie. Powiedzieli mi: „Teraz jest za wcześnie. Trzeba poczekać jeszcze jakieś 15 lat, a będziemy mieli odpowiednie środki techniczne, środki przekazu, wszystko co niezbędne, by w krótkim czasie rozprzestrzenić naszą doktrynę na całej planecie. Już wtedy doktrynę tę nazywali po imieniu: New Age. I faktycznie, od kilku lat słyszy się w śro­d­kach masowego przekazu o nowym prądzie ideologicznym, przed­stawianym jako New Age, jako uniwersalna religia spod znaku Wodnika, jako era tolerancji, która nastąpi po erze Ryby, zdominowanej przez nietolerancję chrześcijaństwa. Wkraczamy w nową erę astrologiczną, w której nastąpi ujednolicenie plane­tar­ne na wszystkich płaszczyznach: politycznej, ekonomicznej, kulturalnej, społecznej i religijnej. Nowa era – New Age – będzie epoką jedności.
Jeśli chodzi o stronę filozoficzną tego kierunku, to wszystko co boskie utożsamia się w nim z bezosobową siłą kosmiczną. Nie ma zatem Boga osobowego w New Age! Trzeba sobie z tego dob­rze zdać sprawę. Chociaż ta mętna ideologia nigdy tego wprost i w jednoznaczny sposób nie wyraża, jednak chce wprowadzić człowieka na drogę „duchowości”, która pozbawia osobowości. Chodzi o ustanowienie społeczeństwa zunifikowanego, które nie będzie utworzone z osób niepowtarzalnych, zróżnicowanych, lecz z jednostek zespolonych w jedną całość. Wypadałoby za­py­tać: kto będzie decydował o tym ujednoliceniu? To ujednolicenie – o którym mówię – niesie w sobie niebezpieczeństwo tota­li­ta­ryzmu.
Tak więc na płaszczyźnie filozoficznej New Age należy do prą­dów panteistycznych. Proponuje drogę wyrzeczenia się wszel­kiego zaangażowania osobistego. Bardzo zręcznie łączy techniki hinduizmu, techniki jogi oraz inne praktyki Wschodu. Przejmuje również jako swoje różne praktyki okultystyczne, takie jak radie­stezję, magnetyzm i channeling. Wmiesza w to wszystko również uzdrawianie sposobami naturalnymi, zaliczając radiestezję oczy­wi­ś­cie do naturalnych środków leczenia. Integruje również nie­któ­re praktyki inicjacyjne szkół ezoterycznych.
Tak więc New Age jest przed­sięwzięciem szko­ły ezoterycznej, która odsłania obecnie swe karty i po­przez swoisty zamach i reklamę pró­buje wciągnąć możliwie jak najwięcej osób na pro­po­nowaną drogę.
Moc tego przedsięwzięcia tkwi chyba w wykorzystaniu wszystkich możliwości. Pokazuje się zestaw wszelkiego rodzaju technik i to w taki sposób, że każdy może znaleźć coś dla siebie. Jeśli np. ktoś jest zainteresowany leczeniem sposobami natural­nymi – co bynajmniej nie jest złe samo w sobie – staje przed bo­gatym wyborem środków. Ma w czym wybierać. Może zająć się tym leczeniem np. według wskazań jakiejś szkoły dietetyki lub ekologii itp.
Trzeba sobie uświadomić, że we wspomniane praktyki wcho­dzi się coraz głębiej. Nie poprzestaje się nigdy na powierzcho­wnych rozważaniach, idzie się coraz dalej. I tak na początku za­proponuje się wam np. jakieś praktyki relaksujące, być może ćwi­­czenia jogi, potem sposoby koncentrowania się albo opano­wy­wania potencjału psychicznego, intelektualnego, co stanowi już technikę bardziej rozwiniętą. W końcu zaś zostaniecie do­pro­wadzeni – nie wiedząc, a nawet nie chcąc tego – do pa­no­wania nie tylko nad swoją psychiką, ale również nad psychiką osób was otaczających. Zostaniecie doprowadzeni – pomimo że wcale byś­cie tego nie chcieli – do praktykowania białej magii! Spotkałem wiele osób, które doszły do sprawowania władzy w sposób fi­zy­czny lub duchowy nad innymi. Nie zdawały sobie sprawy z tego, że posługują się środkami ograniczającymi wolność drugiej oso­by. Bowiem prawdziwy cel, do którego się zmierza w tych prak­tykach, na początku nie jest jasny.
Wszystko to sam przeszedłem, dlatego dzisiaj czuję się zobo­wią­zany do dawania świadectwa i przestrzegania innych. Chcę ich ostrzec, bo zostali zwiedzeni. (…)
Mówiłem już o mistycenaturalnej, o jodze, o ćwiczeniach koncentracyjnych, mantrze, naukach i praktykach okultysty­cz­nych. Może zaskakiwać stawianie na jednej linii tradycji religij­nych i praktyk okultystycznych. Trzeba zaznaczyć, że siły okul­ty­sty­czne odnaleźć można w tradycjach wschodnich pod nazwą sidi. W momencie gdy odchodziłem od guru, byłem miano­wa­nym przez niego odpowiedzialnym za coś w rodzaju departa­mentu tych sidi. Było to chyba w Bengalore, gdzie miałem od­czyt na uniwersytecie. Znajdowali się tam tzw. pandit, czyli pro­fesorowie filozofii i religii wschodnich, którzy powiedzieli do gu­ru: „Pokażcie nam skuteczność waszej techniki na przykładzie sił, czyli sidi, jakie posiadają wasi uczniowie.” I rozpoczęła się dyskusja. Guru odpowiedział, że siły nie są celem życia ducho­we­go, lecz tylko drogą. W końcu powiedział: „Ponieważ chcecie tych sił, będziecie je mieli.” Wracając do aszramu, powiedział mi: „Dziś wieczorem nauczę cię technik prowadzących do opano­wania tych sił.” Te wspomniane siły to moce okultystyczne – tak przynajmniej my je nazywamy. Widać więc, że istnieje po­wią­zanie między okultyzmem a innymi praktykami.
Znalazłem się więc w szkole ezoterycznej. Różokrzyżowcy²¹, ezoterycy, gnostycy²² i inni… Kilka zdań o tym. Są to szkoły gno­styckie, które uważają, że zbawienie człowieka dokonuje się jedynie poprzez zdobycie wiedzy tajemnej. Szkoły te powstały w kręgu takich osób jak pani Bławatska. Byli też i inni, jak np. Steiner na początku wieku, założyciel szkoły antropozoficznej.
Powróćmy jednak do pani Bławatskiej. Miała ona spirytys­ty­czny kontakt z istotą, którą uważała za hinduskiego guru. Było to pod koniec XIX wieku. Wywodziła się ona z tradycji chrześci­jań­skiego Zachodu, rozpoczęła jednak tworzenie synkretyzmu,²³ łączącego tradycję wschodnią z chrześcijaństwem. Usiłowała po­łączyć to, czego pogodzić się nie da, co zresztą starałem się już wykazać. Jedno bowiem jest tradycją o charakterze fuzjonalnym, drugie – tradycją, w której szuka się osobowej wspólnoty z Bo­giem, Stwórcą wszystkiego. Do tego synkretyzmu, będącego po­plątaniem i pomieszaniem różnych tradycji religijnych, dołączyła się jeszcze praktyka spirytyzmu i channelingu – doświadczeń niezwykle silnych.
Pani Bławatska to tylko jeden z wielu przykładów. Pojawiły się liczne szkoły ezoteryczne, które intuicyjnie i jakby przypad­ko­wo szukały po prostu władzy. Tę zaś władzę odnalazły na Wscho­dzie. Techniki Wschodu łączą się z inicjacją. Są techni­kami, które powodują stawanie się medium. Techniki, których uży­wa się bądź w tradycji religijnej, bądź ezoterycznej, bądź w okultyzmie, są zawsze technikami prowadzącymi do tego, by stać się medium, by otworzyć się na energie naturalne, kosmiczne.
Może jednak pojawić się pytanie: dlaczego właściwie te natu­ralne energie mają być czymś złym? Co jest w nich tak złego, by się z nimi nie łączyć? Wydaje się pozornie, że zupełnie nic, gdyż całe stworzenie jest samo w sobie dobre. Cóż może być złego w stworzeniu? Nie jestem manichejczykiem²⁴ i wierzę, że stworze­nie jest faktycznie dziełem Boga. Trzeba jednak zaznaczyć, że doświadczanie fuzji, wtapiania się w naturę nie jest neutralne. Nie wychodzi się z tego bez uszczerbku. Przypominam też, że istnieją różne istoty duchowe, których działania nie można po­godzić z obecnością Pana naszego, Jezusa Chrystusa, ani z obec­nością Ducha Świętego, aniołów i mocy światłości.
Naświetlenie omawianego przez nas problemu mamy w trzecim rozdziale Księgi Rodzaju, gdzie mowa jest o konsekwen­cjach grzechu prarodziców. Warto też przypomnieć sobie ósmy rozdział Listu do Rzymian, gdzie św. Paweł poucza nas, że wszel­kie stworzenie wzdycha w bólach rodzenia jak rodząca ko­bieta i oczekuje oswobodzenia. Któż ma wyzwalać to stwo­rzenie, jeśli nie my? Jesteśmy powołani do tego, by prowadzić do chwały wszelkie stworzenie przez wyzwolenie go z ciężaru, który je przytłacza. Nie tylko człowiek został naznaczony grze­chem pierworodnym. Całe stworzenie nosi w sobie następstwa grzechu pierworodnego, który jest opisany w trzecim rozdziale Księgi Rodzaju. (…)
Wydaje mi się, że dotykamy tu najistotniejszego punktu: świat sam w sobie jest wprawdzie dobry, ale oddziaływuje na niego ksią­żę tego świata, o którym mówi Jezus. Oprócz dobrych anio­łów istnieją także inne moce i zwierzchności, o których mówi św. Paweł w szóstym rozdziale Listu do Efezjan. Pisze on: „Nie to­czymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierz­chnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych cie­m­ności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach nie­bieskich.”(Ef 6,12) Nie wolno nam o tym zapominać.
Wierzę, że od chwili grzechu pierworodnego jest w sercu na­szego kosmosu pewne dogłębne skażenie. Chociaż sam kosmos jest w swej istocie dobry, niemniej oddziaływują na niego pewne istoty, które nie są przychylnie nastawione względem człowieka, nie pragną jego dobra. Warto to wziąć pod uwagę, gdy mówi się o energii kosmicznej.
Podobnie jak nauka mówi o kilku typach energii, tak i w okul­ty­zmie rozróżnia się kilka poziomów energii. Szkoły ezoteryczne omawiają sprawę energii bardzo szeroko. Mówi się np. o energii eterycznej, astralnej itp. Wydaje się, że tzw. „energie kosmiczne” powinno się nazywać raczej energiami okultystycznymi, czyli tajemnymi, nie rozpoznanymi do końca.
W tradycji chrześcijańskiej mało się o tym mówi, by uniknąć niezdrowej fascynacji tymi sprawami. Nie ma jednak powodu, by negować istnienie tych mocy. Zauważamy, że gdy ktoś po­przez czakramy rozwija swoje zdolności mediumistyczne, wów­czas otwiera się na oddziaływanie różnych tajemniczych mocy. Ściślej mówiąc, człowiek popada we władanie różnych istot du­chowych. To one na nas wtedy oddziaływują, a nie jakieś ener­gie kosmiczne czy siły przez nas wykształcone. Trudno więc mó­wić, że jest to dla człowieka pożyteczne.
Poprzez te energie dociera do nas działanie istot duchowych. Aby to przybliżyć, często posługuję się przykładem fal radio­wych. Otóż na fale o wysokiej częstotliwości nakładane są infor­macje o częstotliwości małej, które dzięki odbiornikom radio­wym docierają do nas jako głos, muzyka – dźwięk. Sama fala no­ś­na o wysokiej częstotliwości, którą wyszukujemy w odbiorniku radiowym, nie jest informacją, głosem, muzyką itp., lecz nosi na sobie te informacje, zapisane w postaci niskiej częstotliwości na­łożonej na falę radiową. Czyli informacja dociera do nas nie­siona na fali radiowej, która tą informacją nie jest. Podobnie jest z energią kosmiczną, przez którą dociera do nas inna moc. Sama energia kosmiczna nie jest zła. Przykład powyższy ukazuje ją jako falę radiową o wysokiej częstotliwości. Jak odbiornik radio­wy dostrajany jest do tej fali, tak – jako medium – otwieramy się na pewne energie, do których dołącza się działanie istot du­chowych, które chcą nami zawładnąć. Problem tkwi w tym, że otwierając się niby na energię kosmiczną, poddajemy się działaniu istot duchowych – jak odbiornik radiowy, który od­biera równocześnie falę radiową i zapisane na niej informacje. Odbiornik radiowy nie jest też w stanie oddzielić odbieranej właściwej fali od dołączających się do niej zakłóceń. Podobnie jest z osobami, które sądzą, że przez różne techniki otwierają się tylko na energię kosmiczną. W rzeczywistości osoby te poddają się działaniu istot duchowych.
Nie mówię tylko o szatanie. Chodzi o różne istoty duchowe, obojętnie jak się je nazwie… eteryczne, astralne… Istoty te, jak pisze św. Paweł, zamieszkują przestrzenie²⁵ i nasze otwarcie się jako medium wykorzystują do tego, by się w nas usadowić. Mam nadzieję, że wyrażam się jasno. Siły kosmiczne same w sobie nie są mocami diabelskimi ani nie są źródłem zła. Takie twierdzenie byłoby zwykłym manicheizmem odrzuconym przez Kościół. Jes­tem jednak przekonany, że są one – jeśli można tak powiedzieć – siedliskiem istot duchowych, duchów przeróżnej natury, które chcą nam zaszkodzić. Jeżeli zatem poprzez techniki okulty­s­ty­czne staję się medium, otwieram się na ich obecność i działanie. Nie odfiltruję ich od energii kosmicznej i przyjmę w siebie.
Jako przykład mogę podać to, co stało się ze mną, gdy od­da­wałem się radiestezji i innym praktykom okultystycznym. Byłem naukowcem i starałem się wszystko zrozumieć i uzasadnić. Pro­wa­dziłem dziennik, w którym – dzięki zdolności jasnowidzenia – notowałem poziomy energetyczne. Nie były one tego samego sto­pnia. Postanowiłem skonsultować się ze specjalistami w tej dziedzinie, mającymi za sobą długoletnią praktykę, znającymi lepiej zagadnienie. Niemal wszyscy stwierdzili, że bez wątpienia moje działanie ma związek z duchami.
Cóż, można to nazywać, jak się chce: duchy czy istoty du­chowe. Najważniejsze, by nie wchodzić w wewnętrzny kontakt z nimi i całą tą rzeczywistością. Jedni dobrze sobie zdają sprawę ze swego kontaktu ze światem duchów, inni natomiast nic o tym nie wiedzą. Dla niektórych jest rzeczą oczywistą, że w swych praktykach stają się kanałem przekaźnikowym nie tylko dla ener­gii magnetycznych o różnym poziomie, ale także dla istot du­chowych o charakterze okultystycznym – dla istot „zamieszku­jących” te energie.
Wielu uważa, że magnetyzm nie ma nic wspólnego z prak­ty­kami okultystycznymi, z kontaktem z istotami duchowymi. Trze­ba być ostrożnym z takimi stwierdzeniami. Moje osobiste do­świadczenie pouczyło mnie, że pomimo całej mojej dobrej woli, codziennego przystępowania do Komunii św., modlitwy w cza­sie moich praktyk, nie uchroniłem się od niebezpiecznych wpły­wów istot duchowych.
Praktyki okultystyczne nie mają nic wspólnego z tym, co my chrześcijanie nazywamy duchowością. Ustawiają nas one na pe­w­nym poziomie okultystycznym. To co religie wschodnie nazy­wają duchowością, jest pewną mistyką naturalną, mistycznym doświadczaniem przyrody, wtapiania się w nią, fuzji itp. Du­cho­wość chrześcijańska opiera się na doświadczaniu nadprzy­ro­dzonej jedności z Duchem Świętym. Nie ma to nic wspólnego z naturalnymi energiami zawartymi w przyrodzie. Duch Święty, trzecia Osoba Boska, jest Bogiem, kimś zatem różnym od stwo­rzeń, od przyrody, od wszechświata. Ten Boski Duch pragnie za­mieszkać w głębi naszego serca. Przybywa, by wypowiedzieć swą miłość. Zstępuje, by rozlać miłość Bożą w naszych sercach. Przychodzi, by żebrać o odpowiedź naszej miłości, która jest wo­l­ną decyzją z naszej strony.
Bardzo często nie dostrzega się niebezpieczeństw związanych z różnymi praktykami spirytystycznymi, takimi jak np. channe­ling. To banalizowanie spirytyzmu jest niezwykle groźne. Wiem bo­wiem z własnego doświadczenia, że te istoty duchowe wcho­dzą w człowieka na odpowiednich stopniach energetycznych. Kon­sekwencje tego są dramatyczne na płaszczyźnie psycho­so­matycznej: ruina ciała, psychiki, a nawet sfery duchowej danej osoby.
Jeżeli świadomie nie mówiłem o szatanie, to dlatego że jest on tylko jednym z wielu szkodliwie oddziaływujących na nas czyn­ni­ków: jedną z wielu istot duchowych. Wskutek praktyk okul­tystycznych – tak przynajmniej sądzę – może nastąpić skażenie przez różne istoty duchowe, oddziaływujące na nas negatywnie. Chociaż – jak mi się wydaje – nie są one powiązane z diabłem, dokonują czegoś w rodzaju wyczerpującego nas wampiryzmu. Wydaje się, że to skażenie jest nieuniknione. Gdy się zacznie pra­ktykować okultyzm, może dojść nawet do opętania przez sza­tana. W tych wypadkach konieczna staje się ingerencja egzor­cy­sty.
Wspomniałem już o osobie, która ma trudności z wyrze­czeniem się pewnej, niestety dość powszechnej formy okultyzmu – radiestezji. Jest to rodzaj spirytyzmu: bierze się wahadełko i us­tawia nad literami alfabetu. Powstają wtedy zdania: pytania i odpowiedzi. Otóż wspomniana już osoba wyrzekła się tych praktyk przed Bogiem. Gdy jednak popadała w jakieś tarapaty, szatan powracał ze zdwojoną mocą, aby wprowadzać w niej za­mieszanie. Na początku sięganie po wahadełko było dla tej oso­by pokusą nie do opanowania. Wreszcie zauważyła, że podobne praktyki nie przynoszą nic dobrego. Za każdym razem gdy brała do ręki wahadełko, wszystkie objawy jej choroby powracały. To u­świadomiło jej, że robi coś złego. Pojawiały się w niej cier­pie­nia typu somatycznego, takie jak powtarzające się uciski na szy­ję, objawy zmęczenia, bóle brzucha, duszenie się, kłopoty z ser­cem. Odczuwała nawet bóle kręgosłupa. Stwierdziła także poja­wianie się zaburzeń psychicznych. Im dłużej była w podobnym stanie, tym częściej sięgała po wahadełko, by rozwiązać swoje problemy. Pojawiało się więc błędne koło: im częściej bowiem używała wahadełka, tym większe stawało się jej rozbicie. Na dodatek również jej syn zaczął zachowywać się dziwnie. Tak więc te negatywne skutki posługiwania się wahadełkiem zaczęły się rozszerzać na bliskich. Ujawniała się swoista łączność z naj­bliższą rodziną. Wszyscy zostali wyzwoleni z tych przykrych objawów, gdy wspomniana osoba zrezygnowała z tych praktyk okul­tystycznych. Była to więc prawdziwa walka, w której cho­dziło o całkowite wyrzeczenie się tej praktyki. Trzeba było od­dać się z ufnością Panu i szczerze Mu powiedzieć: Ty jesteś mo­im Panem i od Ciebie tylko pragnę otrzymać wszelkie dobro.
Mówiliśmy dotąd o różnych formach okultyzmu, radiestezji itp. Dorzuciłbym do tego jeszcze jeden termin, którego wielu woli ra­czej unikać: biała magia. Wielu ją praktykuje, szukając w niej pomocy.
Usiłowałem dotąd wykazać, że osoba praktykująca mag­ne­tyzm, czyli uzdrawianie przez nakładanie rąk, łączy się – jeśli można tak powiedzieć – z pewnymi siłami, aby je przekazać dru­gie­mu człowiekowi. Staje się więc przekaźnikiem tych energii dla innych. Trzeba sobie zdać sprawę, że jest to niebezpieczne nie tylko dla człowieka przekazującego te energie, lecz również dla osób, które je przyjmują. W przypadku magnetyzmu bowiem nie zawsze chodzi o ujawnianie się pewnych energii kosmi­cz­nych – jak się sądzi – ale o działanie sił duchowych. Osoba ma­g­ne­­tyzująca jest kanałem, przekaźnikiem dla tych istot ducho­wych. Ich działanie jak gdyby „nakłada się” na czynność osoby ma­gnetyzującej i dosięga tych, którzy poddają się jej działaniu, a tym samym pragną ingerencji wspomnianych istot duchowych. O­soba, która magnetyzuje, otwiera się niby na odpowiednie po­ziomy energii kosmicznej, a w rzeczywistości – na działanie istot duchowych. Jest więc możliwe, że przez osobę magnetyzującą zo­stanie przekazany jakiś „nieproszony gość” człowiekowi pod­da­jącemu się temu działaniu. Jest to możliwe, ponieważ istnieje pe­wien stan „fuzji” między człowiekiem magnetyzującym a oso­bą poddającą się leczeniu.
Podobnie ma się rzecz z radiestezją. Tu bowiem również w chwili stawiania diagnozy istnieje stan fuzjonalny między „tera­peu­tą” a „pacjentem”. Taka sytuacja rodzi niebezpieczeństwo „prze­kazania” pewnych istot duchowych. Mogę tu przytoczyć wie­le konkretnych przypadków osób, które zostały „uzdrowione” przez magnetyzera, a po kilku miesiącach zaobserwowały u sie­bie bardzo niepokojące objawy innego typu! Te nowe stany są o wiele groźniejsze i bardziej skomplikowane niż te, z którymi przy­szli na leczenie do magnetyzera. Najczęściej osoby te znaj­dują się u kresu sił. Cierpią na ustawiczne bóle głowy, na bez­sen­ność, odczuwają niepokój psychiczny.
Wiem z doświadczenia, że kiedy analizuje się z różnymi oso­bami jakieś niezwykłe, tajemnicze przypadki, w trakcie wywiadu odnajduje się zawsze albo prawie zawsze wcześniejsze prak­ty­kowanie okultyzmu. Wtedy wszystko staje się jasne. W trakcie rozmowy można stwierdzić, że cierpiąca osoba miała mniej lub bardziej regularny kontakt z okultystycznymi terapiami albo z ja­kimiś wróżkami przepowiadającymi zdobycie bogactwa, z jasno­widzami, różdżkarzami itp.
Co należy czynić w takich wypadkach? Trzeba po prostu pro­sić w modlitwie o wyzwolenie, co wcale nie znaczy, że jest się o­pętanym. Słowo „wyzwolenie” może budzić nieporozumienie, dlatego należy je wyjaśnić. Otóż może zaistnieć uzależnienie od osoby, która nas leczyła. To uzależnienie może stać się „ka­na­łem”, przez który będzie się dokonywać negatywne oddziały­wa­nie. Trzeba zatem prosić, aby Pan uciął wszelkie więzy, które mo­głyby was łączyć z uprzednimi praktykami okultystycznymi i o­sobami, co jest tak charakterystyczne dla okultyzmu. Spraw­dzi­łem to w czasach, gdy sam się oddawałem tym praktykom. Bar­dzo łatwo można wejść w fuzjonalny stan łączności z daną oso­bą. Wystarczy tylko skoncentrować się na niej – nawet bez na­kła­dania rąk – i już może się to stać. Trudno potem usunąć te więzy. (…)
Oto kilka przykładów. Dotyczą one pozornie banalnej prak­ty­ki o poważnych jednak konsekwencjach, chociaż wykonywanej często w dobrej wierze. Pewna młoda dziewczyna, która miała powołanie zakonne, przyszła do mnie mówiąc, że nie wie, co się z nią dzieje. Gdy tylko weszła, zauważyłem, że faktycznie coś nie jest w porządku: blada, rysy pociągłe, chociaż niedawno try­s­kała życiem. – „Nie wiem, co się ze mną dzieje. Żyję jakby w nocy. Moje powołanie nie jest oczywiste” – powiedziała i prze­wró­ciła się. Pytam ją, czy jest w depresji. Odpowiada, że tak – w całkowitej. Próbujemy znaleźć przyczyny. Nie było widać żad­nych poważnych powodów, które mogłyby wywoływać tak głę­bo­ki stan depresyjny. Było to coś innego niż normalne doświad­czenie spotykane w życiu duchowym. Wyczuwało się to bardzo dobrze. W dalszej części rozmowy zapytałem o rodziców, któ­rych zresztą znałem. Odpowiedziała: „Tak, tatuś miewa się le­piej, od kiedy mama za pomocą wahadełka umie ustalić właści­we dawkowanie leków”. Moja uwaga, rzecz jasna, skupiła się na tym fakcie. Spokojnie jednak powiedziałem: a to ciekawe! Opo­wiedz coś o tym. No i okazało się, że mama, pełna dobrej woli, chcąc lepiej dozować leki choremu małżonkowi, pewnego dnia powiedziała, że można to robić za pomocą wahadełka. Zabrała się więc do dzieła i wszystko pozornie szło jak najlepiej. Dziew­czyna powiedziała: „Na początku było to tylko dla tatusia, potem dla sąsiadów i jeszcze dla innych osób.” Okazało się, że mama posługiwała się wahadełkiem przez 10 godzin na dobę! Pytam więc: „Czy twoje problemy mają jakiś związek z tym wszyst­kim?” Stwierdziła, że znalazła się tym przykrym stanie po około sześciu tygodniach od chwili, gdy mama zaczęła swoje praktyki. Gdy spytałem o braci i siostry, okazało się, że sprawa wygląda podobnie. Jej małego braciszka ogarniał od tego samego momen­tu wielki niepokój. Nie mógł zasnąć, budził się w nocy, krzyczał, nie mógł się uczyć w szkole itp. Trzeba było więc uciec się do mo­dlitwy o wyzwolenie całej rodziny. Jest to rodzina bardzo zjed­noczona, tworząca prawdziwą wspólnotę. Wszyscy są tam na siebie otwarci. Skoro zatem jedna z osób stała się kanałem dla okultys­tycznych mocy, musiała wywierać wpływ na innych. Nie ma co do tego złudzeń. Zaś osoba praktykująca okultyzm naj­mniej odczuwała jego zgubne skutki.
Nieraz zarzuca mi się przesadę. Słyszę takie stwierdzenia: „Ojciec faktycznie przez swoje praktyki zaszedł za daleko, ale ci, co sobie trochę pomachają wahadełkiem, są w porządku. Nie robią nic szkodliwego.” (…) To prawda, że ten, kto bierze do ręki wahadełko, nie musi wcale zostać opętany. Czy jednak należy ba­na­lizować sprawę dlatego tylko, że posługiwanie się wahadeł­kiem nie jest praktyką ekstremalną?
Często sam stawiałem sobie pytanie: czy mogę uogólniać moje doświadczenia? Czy to, co przeżyłem, było niebezpieczne tylko dla mnie, czy też podobne praktyki te stanowią zagrożenie dla wszystkich oddających się im osób? Nie miałem początkowo pewności i często powtarzałem sobie te pytania.
W tym miejscu przypomina mi się jeszcze inny przypadek. Myślę, że Pan mi go wskazał, abym się utwierdził we właści­wym rozeznaniu, które zaczęło we mnie wzrastać dzięki różnym doświadczeniom osobistym. Otóż mój kuzyn także praktykował ra­diestezję. Był on osobą wierzącą. Odwiedziłem go kiedyś i po­wiedziałem mu, że jego praktykowanie radiestezji nie jest chyba zgodne z wolą Pana. Narażamy na niebezpieczeństwo naszą rów­nowagę psychiczną, a nawet nasze zdrowie fizyczne, nie mówiąc już o życiu duchowym. On na to: „Ależ to nic takiego, przecież wszy­stko robię za darmo…” itd. Bynajmniej mnie to nie przeko­nało, bo i ja modliłem się w czasie wykonywania moich praktyk. Robiłem to wprawdzie dla jakiegoś minimum finansowego, jed­nak nie dla zysku. Jego argument nie przemawiał więc do mnie. Aby udowodnić mi niewinność swoich praktyk, wziął do ręki wa­hadełko. Postanowił postawić przy jego pomocy pytanie. Nie domyślał się, że – posługując się wahadełkiem i alfabetem, za­dając różne pytania, np. dotyczące zdrowia – praktykuje najzwy­k­lejszy spirytyzm. Wyciąga więc wahadełko i pozwala mu biegać po literach alfabetu. I nagle… dziwna sprawa… Wybaczcie to, co teraz powiem, ale ten „ktoś”, „podłączony” do jego wahadełka, był źle wychowany… „Powiedział” mu: „A ten…co to za jeden?” Najwyraźniej chodziło mu o mnie. Kuzyn był zdziwiony, a ja za­niepokojony, gdyż dobrze wiedziałem, z czym mamy do czy­nienia. Pomyślałem, że znowu się w coś wpakowałem i zacząłem się modlić z całego serca. Kuzyn postawił drugie pytanie przy po­mocy wahadełka. Wybaczcie, ale jak już powiedziałem, waha­deł­ko było naprawdę źle wychowane… Padła więc odpowiedź: „Wypieprz go stąd!” Niemal natychmiast, odruchowo powie­dzia­łem: „W imię Pana naszego Jezusa Chrystusa idź precz!” Po­wie­działem to głośno – w sposób spontaniczny i odruchowy. Gdy tylko wypowiedziałem te słowa, usłyszeliśmy krzyk dochodzący z kuchni. Była to żona mego kuzyna, która – nie wiedząc zupeł­nie, co robimy – przygotowywała obiad. Padła na ziemię. Za­wie­ź­liśmy ją do szpitala. Przez trzy dni była półprzytomna. Okazało się jeszcze, że ich syn był od 2 lat chory na jakąś dziwną cho­robę (…). Rozwiązaniem wszystkiego okazała się modlitwa o wy­zwolenie.
Jest to więc jeszcze jeden przykład człowieka, który niewinnie robił „coś” w wolnych chwilach. Nie był wcale zawodowcem, a jednak jego spirytystyczna praktyka okazała się bardzo szkod­li­wa również dla całej jego rodziny! Mógłbym przytoczyć wiele po­do­­b­nych przypadków młodych ludzi, którzy bez najmniejszych obaw oddają się podobnym praktykom.
Błagam was: jeśli zabawiacie się jeszcze w tego typu „gry”, prze­stańcie i poproście Pana, by uwolnił was z więzów, jakie mo­g­ły powstać w czasie tego typu praktyk. Nie zajmujmy się kosztem naszego zdrowia tego typu sprawami.
Mam w pamięci jeszcze jeden przykład. Chodzi o osobę, która poszła na terapeutyczny seans magnetyczny. Uzdolniony mag­ne­tyzer często robi tzw. łańcuch magnetyczny. Polega to na tym, że osoby uczestniczące w seansie trzymają się za ręce, aby mógł przez ten cały łańcuch przesunąć się fluidmagnetyczny. Osoba, która mi to opowiadała, powiedziała: „Stało się coś dziwnego. Po­szłam do wspomnianego człowieka, aby wyleczył mnie mag­ne­tyzmem, i nie mogłam tam zostać. Dlaczego? Otóż zrobił łań­cuch i w pewnym momencie powiedział, że dziś coś nie wy­cho­dzi. Ponowił próbę i nadal nie wychodziło. Nagle powiedział, zde­nerwowany i rozdrażniony: «Wśród was jest ktoś, kto się mo­dli albo nosi medalik!» A ja na to: «Rzeczywiście, noszę cudow­ny medalik.» Wtedy krzyknął: «Albo go zdejmiesz, albo wycho­dzisz!»”
Zdumiewające, ale osobie tej nie przyszło na myśl, że miejsce to nie jest zbyt godne polecenia dla chrześcijan, skoro modlitwa i cudowny medalik stanowiły przeszkodę w wykonywaniu tego, co magnetyzer próbował zrobić. Podobnych przykładów mógł­bym zacytować bardzo wiele.
Istnieją grupy, które łączą modlitwę z praktykami spirytys­ty­cznymi: nakłada się ręce, wzywa się siły kosmiczne, robi się kó­łeczko magnetyczne itp. Wzywany jest zarówno Einstein jak i proboszcz z Ars. Wszystko w najlepszej wierze. Wśród zebra­nych jest jedno medium. Osoba ta koncentruje się i duch zaczyna działać na zasadzie channelingu.
Otóż jedna z osób biorących udział w podobnych spotkaniach przyszła kiedyś do mnie z objawami tak silnego duszenia się, że nie mogła oddychać. Lekarze byli bezradni, bo nie znajdowali ża­dnych przyczyn somatycznych tłumaczących podobny stan. Zaczęto więc szukać przyczyn psychicznych. Posłano dziew­czynę do psychiatry, do psychologa. Ten z kolei odesłał ją do do­mu mówiąc, że chodzi o schorzenie somatyczne. I tak w kół­ko… Tymczasem przyczyna miała charakter duchowy.
Wielu interesuje się astrologią, która fałszywie interpretuje wpływ, jaki mają na nas ciała niebieskie. Pismo Święte prze­strze­ga i jasno potępia próby poznawania przyszłości w oparciu o ciała astralne. Wszystkim zaś kierują nie – gwiazdy, lecz wolna Istota wolna – Bóg. Również nasze wolne wybory mają wpływ na kształ­to­wa­nie przyszłości.
Zalecałbym ostrożność również w odniesieniu do różnych technik hipnoty­cznych, nawet jeśli stosuje się je w celach tera­peu­tycznych. Hipnoza wywołuje bowiem niebezpieczne uzależ­nienie jednej osoby od drugiej, co jest bardzo delikatną sprawą. Osoba w stanie hipnotycznym może otrzymać od hipnotyzera najbardziej dziwaczny rozkaz. Gdy wychodzi z tego stanu, odczuwa w sobie wewnętrzny, silny przymus spełnienia otrzy­ma­nego nakazu. Może wykonać najgłupszy nawet czyn, który został jej nakazany przez hipnotyzera, np. przejdzie przez ulicę na rękach. Nastąpiło zatem zniewolenie, ograniczenie wolności danej osoby, chociaż może ona sobie wymyślić jakieś wytłumaczenie dla swojego absurdalnego zachowania.
Groźny zatem może być stan uzależnienia, jaki tworzy się mię­dzy hipnotyzerem a osobą hipnotyzowaną. Zerwanie więzów spowodowanych hipnozą wcale nie jest takie proste ani takie łat­we, jak twierdzą niektórzy. Łatwo kogoś zahipnotyzować i wy­prowadzić ze stanu hipnotycznego. Powrót do stanu normalnego nie musi jednak oznaczać, że została już zerwana wszelka więź pacjenta z hipnotyzerem. Nie jest to wcale takie oczywiste.
Nie ośmieliłbym się zdecydowanie potępić stosowania hip­no­zy w celu zmniejszania lub usuwania bólu, ale też – na podsta­wie własnych przemyśleń i opinii wielu osób – nie mógłbym jej polecić ani komukolwiek zaproponować. Trudno bowiem uznać za neutralne stany hipnotyczne – choćby tylko przejściowe. Gdy się weźmie pod uwagę to, co człowiek może zrobić po hipnozie, trudno powiedzieć, że pomogła mu ona w wewnętrznym, du­cho­wym wzroście. Nakazy wydane w stanie hipnotycznym mogą mieć silny wpływ na decyzje człowieka, uwarunkowują je. Nie jest to więc zgodne z szanowaniem ludzkiej wolności.
Wielu pyta mnie, czy nadal posiadam uzdolnienia, o których wspominałem wcześniej. Otóż opuściły mnie one. Odczułem ulgę w chwili, gdy wyrzekłem się ich przed Panem. I tak roz­poczęła się moja nowa, szczególna droga duchowa. Kiedy czło­wiek rezygnuje ze swoich umiejętności, powoli zaczyna szukać swego miejsca wobec Boga. Tak było ze mną. Rozpoczął się drugi etap mojego nawrócenia. Przypomnijcie sobie, co mó­wi­łem o moim nawróceniu w Indiach, kiedy Pan podszedł do mnie. Musiałem wtedy wszystko opuścić, stać się człowiekiem, który nic nie posiada i wszystko przyjmuje od Boga. Złożyłem Panu te „dary” w ofierze. Wyrzekłem się nie tylko ich używania – co byłoby niewystarczające – ale również ich posiadania. Oddałem je Bogu.
Nie posiadam już tych uzdolnień, co potwierdza pewne trochę dramatyczne zdarzenie w moim życiu. Otóż kiedy moja mama była ciężko chora, ojciec czynił mi wyrzuty: „Szanuję twoją dro­gę duchową, ale wobec tak ciężkiego stanu matki nie użyć tych darów to skandaliczne!” Było to dla mnie prawdziwą udręką su­mienia. Co należało czynić? W końcu, pod naciskiem ojca, spró­bowałem i okazało się, że nie posiadam już żadnych umiejęt­ności leczenia. Pan nie chciał, aby w taki sposób moja matka doznała pomocy. Wyzdrowiała później.
Wiele osób, które zabrnęły w różne praktyki okultystyczne, u­siłuje je porzucić. Co trzeba zrobić? Jak z tego wyjść?
Pierwsza rzecz – to powrócić do Jezusa Chrystusa i wybrać Go ponownie za Pana swego życia i Boga. Gdy mówię: „Panie mój! Boże mój! – znaczy to, że wszystkiego oczekuję od Niego. Wierzyć znaczy Pana uczynić Skałą i Fundamentem swego życia. (…)
Trzeba wyrzec się wszystkiego, co w moim życiu niejasne, aby żyć w radości. Moc Ducha Świętego zstąpi i będzie w nas działać jedynie wtedy, gdy – jak Jezus, którego pokarmem było pełnić wolę Ojca – staniemy się całkowicie zależni od Ojca.
Ważne jest przyjęcie postawy nawrócenia. Trzeba nam stawać przed Panem jak biedak. Trzeba wyrzec się wszystkiego co, chciało się zatrzymać dla siebie. Trzeba wyrzec się wszelkiej formy władzy i mocy i zacząć się radować ze swego ubóstwa.
Gdy praktyki okultystyczne i ich skutki nie zajdą tak daleko, jak to miało miejsce w moim wypadku, może wystarczyć mod­litwa o wyzwolenie. Dobrze jest prosić o nie Pana. Nasze wy­zwo­lenie dokonuje się w sakramencie pokuty i pojednania. Naszemu wyzwoleniu może pomóc modlitwa wspólnotowa z kilkoma osobami, które wzywają Ducha Świętego, Ducha mocy, aby przyszedł i uwolnił od szkodzących nam istot duchowych. Trzeba prosić z wiarą, w imię Pana Jezusa, gdyż – jak mówią Dzieje Apostolskie – „nie ma innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (4,12). Zbawienie to wspólnota życia z Bogiem osobowym, naszym Ojcem. Pojednania z tym Ojcem dostępujemy w imię Jezusa.

Modlitwa

Jestem słaby, Panie. Potrzebuję Twego Ducha, by móc iść w wierności drogą wyrzeczenia, które pozwalasz mi dziś czynić. Odnów we mnie Twych siedem darów Ducha Świętego, w tym dar bojaźni i pobożności, które pozwalają mi wołać: Abba Ojcze; dar roztropności, który pozwala mi na rozeznanie, jaki jest koniec otaczającego mnie świata i wszystkich spraw.
Panie, Ty przyoblekłeś się w nasze ciało, byśmy byli wolni jako dzieci Boże. Przyjdź i wyzwól nas dziś. Dozwól byśmy mogli wołać: Abba Ojcze.
Panie, ponieważ pogrążyłem się na drodze okultyzmu, po­nie­waż zaangażowałem swoją wolność w tę sprawę, dlatego prag­nę dziś zanurzyć się w Twej drogocennej Krwi. Jezu, ofiaruję Ci swe życie. Przyjdź i napój je Krwią i Wodą wytryskującą z Twego Serca.
Panie, Ty pozwoliłeś na to, by Cię ukrzyżowano. Stałeś się bezsilny po to, abym ja dziś został uwolniony z mych kajdan, abym został wyzwolony ze wszystkich złych wpływów, które mnie wiążą.
Amen.

Modlitwy do codziennego odmawiania

Potężna Niebios Królowo i Pani Aniołów, Ty, któraś otrzymała od Boga posłannictwo i władzę, by zetrzeć głowę szatana, prosimy Cię pokornie, rozkaż hufcom anielskim, aby ścigały szatanów, stłumiły ich zuchwałość, a zwalczając ich wszędzie, strąciły do piekła. Święci Aniołowie i Archaniołowie, brońcie nas i strzeżcie nas. Amen.
Święty Michale, Archaniele, broń nas w walce. Przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź naszą obroną. Niech go Bóg pogromić raczy, pokornie o to prosimy. A Ty, Wodzu niebieskich Zastępów, szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen.

1 Technika medytacji stworzona przez guru Maharishiego a zarazem nazwa sekty. W nadziei znalezienia szczęścia zwolennicy medytacji transcendentalnej usiłują doprowadzić się do stanu czystej świadomości Wbrew twierdzeniom zwolenników sekty, praktykowania tej medytacji nie można pogodzić z wyznawaniem innej wiary.

2 Duchowy nauczyciel.

3 Joga jest jednym z sześciu systemów religii indyjskiej. Pojęciem joga określa się rów­nież praktykę obiecującą – przy pomocy różnych metod ascetycznych i spe­cjalnych ćwiczeń fizycznych – wyzwolenie ducha i ciała. Joga jest dążeniem do zdo­by­cia doskonałości duchowej i zbawienia siebie przez system różnych metod opano­wywania ducha i ciała oraz przez usuwanie treści zmysłowo-intelektualnych z umy­słu.

4 Panteizm głosi, że wszystko jest bogiem.

5 Istnienie dwóch, najczęściej przeciwstawnych elementów.

6 Moksa to wyzwolenie, ostateczne uwolnienie duszy od powtarzających się wskutek reinkarnacji kolejnych narodzin. (por. B. Lyengar, Joga, Warszawa 1990, PWN s. 400)

7 To buddyjskie określenie oznacza stan szczęścia, oświecenia, pozbawiony włas­nych pragnień. Osiągnięcie tego stanu uwalnia od dalszej reinkarnacji.

8 Kundalini(dosł. zwinięty wąż) – boska energia kosmiczna. Siłę tę symbolizuje zwinięty i śpiący wąż, leżący w najniższym centrum nerwowym u podstawy kręgosłupa. Tę duchową energię budzi praktyka jogi. Podnosi się ona wówczas głównym kanałem kręgosłupa, przebija czakras, docierając do trzypłatowego lotosu w głowie. Wówczas następuje połączenie się ćwiczącego z Najwyższym Wszechobecnym Duchem (por. B. Lyengar, Joga, Warszawa 1990, PWN s. 399)

9 Energia przepływa w ciele człowieka przez trzy kanały. Kanał susumna znajduje się wewnątrz kręgosłupa, kanały pingala i ida zaczynają się od prawego i lewego nozdrza, przechodzą od czubka głowy i biegną w dół do podstawy kręgosłupa. Kanały krzyżują się ze sobą. Połączenia kanałów nazywa się czakrami. (por. B. Lyengar, Joga, Warszawa 1990, PWN s. 395)

10 Czakry (chakras, czakras) lub „koła zamachowe” – które znajdują się na połączeniu kanałów energetycznych – regulują mechanizm ciała. Różne ćwiczenia jogi mają je rozbudzić. (por. B. Lyengar, Joga, Warszawa 1990, PWN s. 395)

11 Mantra oznacza pewną myśl lub modlitwę. Jest to wyrażenie, słowo, imię bożka lub modlitwa do bożka, powtarzana wiele razy. Celem tego powtarzania jest opróżnienie umysłu z innych treści.

12 Samadhi to stan oświecenia, poczucie zjednoczenia ze wszystkim, co istnieje.

13 Pranayama, będąca kolejnym stopniem jogi, polega na rytmicznej kontroli oddechu.

14 Zob. przyp. 12.

15 Łacińskie słowo ocultus znaczy ukryty. Okultyzm to wiara w tajemne moce i u­prawianie tajemnych nauk, takich jak spirytyzm, magia, teozofia, astrologia, wróż­biarstwo, tajemna medycyna.

16 Angielskie określenie New Age znaczy Nowa Era. Tak nazywa się prąd o zasięgu światowym, obecny w literaturze, sztuce, w środkach masowego przekazu. New Age uważa się za nową, światową religię, która w erze Wodnika zastąpi chrześcijaństwo z ery Ryby. Jest mieszaniną różnych elementów religijnych, głównie wschodnich, filozoficznych, magii, parapsychologii itp.
New Age rozszerza poglądy sprzeczne z objawieniem takie jak: 1) Nie ma Boga osobowego, jest on energią kosmiczną rozproszoną we wszechświecie; 2) Chrystus to kolejne wcielenie boskiej energii; 3) ludzie są częścią bóstwa, co mają sobie uświadomić; 4) zło i kryzysy istnieją dlatego, że człowiek nie uświadamia sobie swojej boskości i swojej jedności ze światem; 5) człowiek sam ma się zbawić, przechodząc – dzięki różnym technikom i ćwiczeniom – do wyższej świadomości; 6) uświadomienie sobie przez człowieka swojej boskości przyczyni się do przemiany całej ludzkości; 7) człowiek po śmierci wciela się, nie ma zatem wiecznego potępienia; 8) relatywizm moralny.
Zamiast modlitewnego kontaktu z osobowym Bogiem, głoszonym przez chrześ­ci­jaństwo, zamiast sakramentów, mocy Ducha Świętego i łaski New Age propaguje szereg środków, które mają rozwiązać mu wszystkie problemy, zapewnić po­my­ś­lność, sukces, przynieść zbawienie i dać świadomość, że sam jest bogiem. Do tych rozpowszechnianych środków należą między innymi: medytacje (czasami wspo­ma­gane przez narkotyki), polegające na przyglądaniu się sobie i wyłączaniu rozumu, doprowadzające do formy letargu; obrzędy szamańskie, autohipnoza, hipnoza, mo­no­tonne śpiewy, joga, rady astrologiczne, spirytystyczne kontakty z duchami (głó­w­nie przez tzw. channeling czyli kanałowanie), enneagram, radiestezja, magnetyzm, wschodnie walki, karty Tarot, wróżbiarstwo, posługiwanie się wahadełkiem, cza­sami „terapie” brutalne, doprowadzające do stresów, np. przez poniżanie i wyda­wanie bezsensownych rozkazów.
New Age jest więc atakiem szatana zmierzającym do zniszczenia chrześcijaństwa. Rozszerza się jawnie, np. przez książki, czasopisma, prelekcje, kursy, szkolenia, bądź w formie ukrytej np. przez różne terapie antystresowe, przystosowujące do życia społecznego, uczące zaradności, aktywności, rozwiązujące problemy psychiczne itp.; przez organizacje rzekomo udzielające (najczęściej bezpłatne) tylko pomocy zawodowej; kursy jogi, walk wschodnich, zespoły muzyczne, płyty, kasety; ruchy ekologiczne, feministyczne, a nawet przez organizacje określające się jako religie chrześcijańskie o zasięgu światowym.

17 Czyli kanałowaniem. Nazwa channeling pochodzi od angielskiego słowa channel – kanał. Channeling oznacza kontaktowanie się z duchami za pośrednictwem medium, które stanowi „kanał” umożliwiający ten kontakt.

18 Spirytyzm to nawiązywanie kontaktu z duchami i z duszami zmarłych.

19 Ezoteryzm uznaje istnienie tajemnej nauki, którą mistrzowie przekazują uczniom poprzez stopniowe wtajemniczenia.

20 W jodze lewitacja to unoszenie się w powietrzu, będące formą skakania na siedząco.

21 Różokrzyżowcy:……………….

22 Gnostycyzm uznaje tajemną, wyższą wiedzę, która daje zbawienie.

23 Synkretyzm to połączenie, zespolenie np. poglądów wywodzących się z różnych religii.

24 Czyli osobą wyznającą manicheizm. Prąd ten (III-IV wiek) głosi kosmiczny konflikt dobra i zła, wrogość między materią a duchem. Widzi on w materii źródło zła.

25 Por Ef 6,12: Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich.