Dwudziesta szósta Niedziela zwykła

Księga Liczb 11,25-29.
P an zstąpił w obłoku i mówił z Mojżeszem. Wziął z ducha, który był w nim, i przekazał go owym siedemdziesięciu starszym. A gdy spoczął na nich duch, wpadli w uniesienie prorockie. Nie powtórzyło się to jednak.
Dwóch mężów pozostało w obozie. Jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad. Na nich też zstąpił duch, bo należeli do wezwanych, tylko nie przyszli do namiotu. Wpadli więc w obozie w uniesienie prorockie.
Przybiegł młodzieniec i doniósł Mojżeszowi: «Eldad i Medad wpadli w obozie w uniesienie prorockie».
Jozue, syn Nuna, który od młodości swojej był w służbie Mojżesza, zabrał głos i rzekł: «Mojżeszu, panie mój, zabroń im!»
Ale Mojżesz odparł: «Czyż zazdrosny jesteś o mnie? Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego ducha!»
JEZU UFAM TOBIE   Księga Psalmów 19(18),8.10.12-13.14.
P rawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę,
świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości.
Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki,
sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne.

Zważa na nie Twój sługa
i nagrodę otrzyma za ich przestrzeganie.
Kto jednak widzi swoje błędy?
Oczyść mnie z błędów, które są dla mnie skryte.

Także od pychy broń swojego sługę,
by nie panowała nade mną.
Wtedy będę bez skazy
i wolny od wielkiego występku.
JEZU UFAM TOBIE 
List św. Jakuba 5,1-6.
T eraz wy, bogacze, zapłaczcie wśród narzekań na utrapienia, jakie was czekają.
Bogactwo wasze zbutwiało, szaty wasze stały się żerem dla moli,
złoto wasze i srebro zardzewiało, a rdza ich będzie świadectwem przeciw wam i toczyć będzie ciała wasze niby ogień. Zebraliście w dniach ostatecznych skarby.
Oto woła zapłata robotników, żniwiarzy pól waszych, którą zatrzymaliście, a krzyk ich doszedł do uszu Pana Zastępów.
Żyliście beztrosko na ziemi i wśród dostatków tuczyliście serca wasze w dniu rzezi.
Potępiliście i zabili sprawiedliwego: nie stawia wam oporu.
JEZU UFAM TOBIE 
Ewangelia wg św. Marka 9,38-43.45.47-48.
J an powiedział do Jezusa: «Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodził z nami».
Lecz Jezus odrzekł: «Nie zabraniajcie mu, bo nikt, kto czyni cuda w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie.
Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami.
Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody.
Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze.
Jeśli twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony.
I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie, chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła.
JEZU UFAM TOBIE

wudziesta szósta Niedziela zwykła

Komentarz do Ewangelii
Julianna z Norwich (1342-po 1416), angielska pustelnica
Objawienia Bożej miłości, rozdz. 35-36

W obliczu Bożego miłosierdzia, uznajmy naszą grzeszność

      Bóg sam w sobie jest najwyższą sprawiedliwością. Wszystkie jego dzieła są sprawiedliwe, uczynione w wieczności jego najwyższą mocą, najwyższą mądrością, największą dobrocią. Podobnie jak wszystko stworzył, aby było dobre, tak też czyni to bez ustanku i każdą rzecz doprowadza do końca… Miłosierdzie jest dziełem Bożej dobroci, które stwarzane jest tak długo, że dopuszcza by grzech dręczył dusze sprawiedliwych. Kiedy już grzech nie będzie nękał sprawiedliwych, przywrócona zostanie na wieki sprawiedliwość.

      Bóg pozwala na nasze upadki. Ale w swojej mocy i mądrości chroni nas. Przez swoje miłosierdzie i łaskę, wyniesie nas do nieskończenie większej radości. Musi być poznany i umiłowany w sprawiedliwości i miłosierdziu, teraz i na wieki… Ja potrafię tylko grzeszyć. Ale mój grzech nie zatrzymuje Boga przed działaniem. Kontemplacja jego dzieła jest niebieską radością dla duszy, która przeniknięta jest lękiem, i która wciąż w miłości pragnie spełniać wolę Bożą z pomocą jego łaski.

      To dzieło rozpoczyna się już tutaj. Będzie chwałą dla Boga i wielką cnotą dla tych, którzy miłują Go na ziemi. Kiedy wejdziemy do nieba, będziemy o tym świadczyć we wspaniałej radości. Dzieło to będzie trwać do dnia ostatecznego. Chwała i błogosławieństwo, które z niego płyną będą istnieć w niebie, przed Bogiem i jego świętymi, na wieki… Tam będzie największa radość – świadomość, że to sam Bóg jest autorem tego dzieła. Człowiek jest tylko grzechem. Wydaje mi się jakby nasz dobry Pan mówił: „Zobacz! Czy nie ma w tym powodu do pokory? Czy nie ma powodu do miłości? Czy nie ma możliwości poznania siebie samego? Czy nie ma możliwości połączenia się ze mną? A więc, przez miłość do mnie, połącz się ze mną. Nic bardziej nie będzie mi miłe”.

Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła,
gdzie robak ich nie umiera i ogień nie gaśnie».