Piątek IX tygodnia Okresu Zwykłego
Księga Tobiasza 11,5-17.
Anna tymczasem chodziła każdego dnia, i siadała przy drodze na wzniesieniu, skąd mogła widzieć z daleka.
A
gdy tak wyglądała przybycia swego syna, spostrzegła z daleka, że
powraca, a rozpoznawszy go pobiegła, aby oznajmić swemu mężowi: „Oto syn
twój powraca”.
Rafał zaś rzekł do Tobiasza: „Jak tylko wejdziesz do
swego domu, natychmiast oddaj cześć Panu, Bogu twemu, Jemu składając
dziękczynienie; potem się zbliżysz do swego ojca i pocałujesz go,
i
bezzwłocznie posmarujesz jego oczy żółcią z tej ryby, którą masz przed
sobą; wiedz bowiem, że od razu otworzą się jego oczy, a ojciec twój
ujrzy światło niebieskie i będzie się cieszył z twojego widoku”.
Wtedy pies, który im towarzyszył w podróży, wybiegł przed nich, jakby przynosił nowinę.
Ociemniały ojciec Tobiasza podniósł się i potykając się zaczął biec; podał jednak rękę słudze i wyszedł naprzeciw swego syna.
A obejmując, ucałował go wraz ze swoją żoną i obydwaj rozpłakali się z radości.
A gdy uczcili Boga i złożyli dziękczynienie, usiedli.
Wówczas Tobiasz wziąwszy z żółci ryby posmarował oczy swego ojca.
Po upływie pół godziny oczekiwania zaczęło bielmo schodzić z jego oczu, jakby błonka jajka.
Tobiasz pochwycił i zerwał ją z oczu jego i ten w tej chwili wzrok odzyskał.
I wychwalali Boga, to jest on, żona jego i wszyscy, którzy go znali.
I
rzekł Tobiasz: „Błogosławię Cię, Panie, Boże Izraela, Ty bowiem mnie
ukarałeś i Ty mnie uleczyłeś; i oto ja widzę syna mojego Tobiasza”.
Księga Psalmów 146(145),1-2.6c-10.
Chwal, duszo moja, Pana.
Będę chwalił Pana do końca swego życia,
będę śpiewał mojemu Bogu,
dopóki istnieję.
chlebem karmi głodnych,
wypuszcza na wolność więźniów.
Pan przywraca wzrok ociemniałym,
Pan dźwiga poniżonych,
Pan kocha sprawiedliwych,
Pan strzeże przychodniów.
ochrania sierotę i wdowę,
lecz występnych kieruje na bezdroża.
Pan króluje na wieki,
Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.
Ewangelia wg św. Marka 12,35-37.
Jezus nauczając w świątyni, zapytał: «Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest Synem Dawida?
Wszak
sam Dawid mówi w Duchu Świętym: "Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po
prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje".
Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem?» A wielki tłum chętnie Go słuchał.
Piątek IX tygodnia Okresu Zwykłego
OdpowiedzUsuńKomentarz do Ewangelii
Katechizm Kościoła Katolickiego
§ 446-451
„Sam Dawid nazywa Go Panem”
W greckim tłumaczeniu ksiąg Starego Testamentu niewypowiedziane imię, pod którym Bóg objawił się Mojżeszowi: JHWH, zostało oddane przez Kyrios (Pan). Pan staje się od tej chwili powszechnym imieniem określającym Boskość Boga Izraela. Nowy Testament posługuje się tytułem "Pan" w sensie ścisłym tak w odniesieniu do Ojca, jak również, co jest nowością, w odniesieniu do Jezusa, uznanego w ten sposób za samego Boga .Sam Jezus przypisuje sobie w sposób ukryty ten tytuł, gdy dyskutuje z faryzeuszami o sensie Psalmu 110 (Mk 12,36), a także w sposób bezpośredni, gdy zwraca się do Apostołów. W czasie całego życia publicznego Jezusa znaki Jego panowania nad naturą, nad chorobami, nad demonami, nad śmiercią i grzechem, ukazywały Jego Boską najwyższą władzę.
Bardzo często w Ewangeliach ludzie zwracają się do Jezusa, nazywając Go "Panem". Tytuł ten świadczy o szacunku i zaufaniu tych, którzy zbliżają się do Jezusa oraz oczekują od Niego pomocy i uzdrowienia. Wypowiadany za natchnieniem Ducha Świętego, ten tytuł wyraża uznanie Boskiego misterium Jezusa. W spotkaniu z Jezusem zmartwychwstałym staje się adoracją: "Pan mój i Bóg mój!" (J 20, 28). Przybiera wtedy znamię miłości i przywiązania, które pozostanie charakterystyczne dla tradycji chrześcijańskiej: "To jest Pan!" (J 21, 7).
Przypisując Jezusowi Boski tytuł Pana, pierwsze wyznania wiary Kościoła od początku stwierdzają, że moc, cześć i chwała należne Bogu Ojcu przysługują także Jezusowi, ponieważ istnieje On "w postaci Bożej" (Flp 2, 6), a Ojciec potwierdził to panowanie Jezusa, wskrzeszając Go z martwych i wywyższając Go w swojej chwale. Od początku historii chrześcijańskiej stwierdzenie panowania Jezusa nad światem i nad historią oznacza także uznanie, że człowiek nie może w sposób absolutny poddać swojej wolności osobistej żadnej władzy ziemskiej, ale wyłącznie Bogu Ojcu i Panu Jezusowi Chrystusowi: Cezar nie jest "Panem". Modlitwa chrześcijańska jest przeniknięta tytułem "Pan", czy to będzie zaproszenie do modlitwy: "Pan z wami", czy jej zakończenie "przez naszego Pana Jezusa Chrystusa", czy wreszcie pełne ufności i nadziei wołanie: Maran atha (Pan przychodzi!) lub Marana tha (Przyjdź, Panie!) (1 Kor 16, 22); "Amen. Przyjdź, Panie Jezu!" (Ap 22, 20).